Chociaż bardzo lubię książki pani Picoult nigdy do końca ich rozumiem. Niby wydaje mi się, że już ich poznałam, dowiedziałam się prawdy, ale okazuje się to jedynie złudzeniem. Tak było i w tym przypadku. Bo prawda rzadko bywa oczywista.
Nigdy nie pojmę, o co tak naprawdę chodziło Emily. Dziewczyna miała podane wszystko na tacy i mimo to zmarnowała swoje życie. Niewątpliwie miało na to wpływ jedno fatalne zdarzenie, krótki epizod z MacDonaldu, który zrujnował jej młodą psychikę, ale czy na pewno? Ona nawet nie próbowała walczyć o swoje życie. Wszystko robiła mechanicznie, nie pokazując prawdziwych uczuć. Na pozór wydawała się idealną uczennicą, córką. Taki obraz siebie chyba chciała zachować w pamięci otoczenia i dlatego zamiast poprosić o pomoc, pogrążała się w destrukcji wraz z Chrisem. Jej uczucia odnośnie Chrisa to kolejne kłamstwo moim zdaniem. Kochała go? W jakiej roli - przyjaciela, brata, chłopaka, a może kochanka? On nigdy nie rozbudzał w niej namiętności i nie powodował radosnych motylków w brzuchu. Jednak bez niego była kompletnie zagubiona, uznawała go za lepszą połówkę. Wszystko się wzajemnie wyklucza, zwłaszcza że miała sekrety. Wiedziała, że może na niego liczyć, a mimo to wybrała inną drogę. Nie próbowała walczyć. Poddała się, przegrywając walkowerem. Nie pomyślała, że jej śmierć oznacza kres istnienia jeszcze kogoś. Nawet nie chciała spróbować. Z góry przesądziła, że los inny od tego, którego pragnęła będzie porażką.
Chris to kolejny dziwny przypadek. Jestem w jego wieku, ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić uczucia definiującego mnie samą, tak jak było w przypadku jego i Emily. Mimo tego, że był świetnym uczniem czy doskonale zapowiadającym się pływakiem ze wspomnień dowiadujemy się, że zawsze był przede wszystkim przyjacielem Emily. Tak przynajmniej można by myśleć, gdyby nie to, że sam zlekceważył zagrożenie. Nie pomógł jej i związał się z nią głupią obietnicą milczenia. Tylko czy w obliczu zagrożenia życia takie obietnice mają jakieś znaczenie?
Ostatnimi oszustami są w tej książce rodzice. Gus i Melanie to wzorowe matki. Ich dzieci zawsze miały ciepły posiłek, możliwość wypłakania się i świetne warunki do rozwoju. Ojcowie również zrobiliby dla nich wszystko. Brzmi świetnie, tylko pozostaje pytanie dlaczego? Skoro to wzorowe rodziny, dlaczego Emily panicznie bała się szczerej rozmowy z rodzicami i zawsze udawała przede nimi kogoś, kim nie była lub nie chciała być? Nigdy nie zaufała im. Nie uwierzyła w bezgraniczną rodzicielską miłość. Uczucie to utożsamiała ze spełnianiem oczekiwań.
Chris również mógł się wyłamać. To doskonale pokazuje, że problem tkwi głębiej. Bo chyba nie ma gorszej rodziny od udawanej, w której na pozór wszyscy się uśmiechają, a tak naprawdę nie istnieje nawet krucha nić porozumienia.

Chociaż bardzo lubię książki pani Picoult nigdy do końca ich rozumiem. Niby wydaje mi się, że już ich poznałam, dowiedziałam się prawdy, ale okazuje się to jedynie złudzeniem. Tak było i w tym przypadku. Bo prawda rzadko bywa oczywista.
Nigdy nie pojmę, o co tak naprawdę chodziło Emily. Dziewczyna miała podane wszystko na tacy i mimo to zmarnowała swoje życie. Niewątpliwie...