Poważnie się zastanawiam czy „Trzeci znak” należy oceniać w kategorii kryminału? Bo jeśli by tak zrobić, to na tle innych „typowych” wypadnie on dość słabo, głównie z powodu dreszczyku emocji, który jest tu ledwie wyczuwalny.

Na dzień dobry zastajemy morderstwo już dokonane a nawet głównego podejrzanego w areszcie. Rodzina ofiary ma jednak wątpliwości i proponuje poprowadzenie kontrdochodzenia prawniczce Thorze wspólnie z wysłanym przez siebie pełnomocnikiem Matthew. To dochodzenie toczy się w formie układanki, puzzli składanych kawałek po kawałku, metodycznie i konsekwentnie.
Ale prawdziwy walor powieści Yrsy Sigurdardóttir stanowi wszystko to co otrzymujemy pomiędzy.
Przede wszystkim kawał niechlubnej historii Europy i kościoła związany z procesami o czary; mroczne tajemnice ukryte w starych dokumentach, rytualne zwyczaje i obrzędy mrożące krew w żyłach. Nierozerwalnie z nimi powiązane poczynania grupy młodych ludzi, eksperymentowanie zarówno w kwestiach duszy jak i ciała. Tajemnice rodzinne, zatajone przewinienia, które wychodząc na światło dzienne zazwyczaj pociągają za sobą okrutne żniwo. A jako otoczka kilka widoków i codzienność islandzka podana momentami (dla odmiany, tudzież dla kontrastu) w humorystycznej formie.
Ogrom pracy autorki włożony w dokumentację i złożenie wszystkiego w całość zdecydowanie zasługuje na uznanie.

Ostatecznie wydaje się, że historia kryminalna jest tylko pretekstem do ukazania całej reszty i takie spojrzenie na ten niezwyczajny kryminał pozwala ocenić go dużo wyżej.

Poważnie się zastanawiam czy „Trzeci znak” należy oceniać w kategorii kryminału? Bo jeśli by tak zrobić, to na tle innych „typowych” wypadnie on dość słabo, głównie z powodu dreszczyku emocji, który jest tu ledwie wyczuwalny.

Na dzień dobry zastajemy morderstwo już dokonane a nawet głównego podejrzanego w areszcie. Rodzina ofiary ma jednak wątpliwości i proponuje...