... ona była przecież "poetką głęboko tragicznego odczuwania świata", jak kiedyś napisał o niej tam w domu jeden rąbnięty krytyk, a jakże, odziedziczyła to jak grupę krwi, i w tym kraju, z jego kodeksem przymusowej szczęśliwości, który oczywiście masowo produkuje neurotyków i psychopatów, wyzywająco obnosiła swoje historyczne cierpienia, jak rasowy pies medal z wystawy - z leciutkim uśmiechem wyższości mówiła wprost do ufnie rozwartych ust (słowa padały w nadstawiony kielich wina i marszczyły lśniącą powierzchnię): w waszej kulturze nieszczęście ma charakter wyłącznie osobisty, samotność, tragedie miłosne, te wszystkie kliniczne kazirodztwa, które czterdziestoletnie baby zaczynają ponoć na kozetkach psychoanalityków wydłubywać ze swej dziecięcej pamięci i w które, prawdę mówiąc, niespecjalnie wierzę - jak człowiek pochodzi do psychiatry rok czy dwa, nie takie rzeczy sobie przypomni - ale nie znacie stanu podległości niezwyciężonemu, metafizycznemu złu, kiedy od was kompletnie nic nie zależy...

... ona była przecież "poetką głęboko tragicznego odczuwania świata", jak kiedyś napisał o niej tam w domu jeden rąbnięty krytyk, a jakże, o...

Dante miał przecież nie tylko Wergiliusza – miał Beatrycze. I jeśli nie żyje w nas miłość, to zamiast się rozszerzać, coraz węższy się staje tunel, przez który w zachwycie pędzimy, coraz nam ciężej się przecisnąć, i już nie lecimy, jak wydawało się na początku, tylko pełzniemy uparcie, wypluwając skrawki własnych płuc i tego, co kiedyś nazywało się darem, zresztą, mój Boże, było darem!

Dante miał przecież nie tylko Wergiliusza – miał Beatrycze. I jeśli nie żyje w nas miłość, to zamiast się rozszerzać, coraz węższy się staje...

Szkoda, że państwa kraj nie zaznał właściwie porządnej wojny – wojna pozwala wiele zrozumieć, jeśli chodzi o życie i śmierć, bo pojedyncze losy, choć bywają wymowne, zazwyczaj nikogo niczego nie uczą;[…].

Szkoda, że państwa kraj nie zaznał właściwie porządnej wojny – wojna pozwala wiele zrozumieć, jeśli chodzi o życie i śmierć, bo pojedyncze l...