Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Po tej krętej, zroszonej krwią ścieżce wreszcie docieram do mojego ulubionego, czwartego tomu, który niezależnie od formy (papierowa czy też ekranizacja) przyprawia mnie o gamę sprzecznych emocji. Kocham i nienawidzę go zarazem.

Walka na moście pomału dobiega końca. Zakończenie trzeciego tomu nie daje czytelnikowi spokoju, przez co łapie za czwarty w mgnieniu oka. Pomimo wspaniałego i równego pojedynku, Naruto i Sasuke są na przegranej pozycji. Gdy wydaje się, że to już koniec, skumulowana w Uzumakim złość i smutek przybierają przerażającą formę...

W tym czasie zainspirowany przez Naruto wnuk Tazuny pokazuje, czego tak naprawdę się nauczył. Patrząc na przemianę, jaka w nim zaszła w stosunku do poprzednich tomów, uśmiech sam pojawia się na twarzy.

"Może wciąż jestem dzieckiem... Ale na pewno wiem już, co to znaczy walczyć..."

I oczywiście dwoje moich ulubionych bohaterów, którzy tak naprawdę nie byli ani dobrzy, ani źli. Być może to jeden z powodów, dla których ich polubiłam. W końcu są różnorodni, a ich tragiczna przeszłość sprawiła, że się na siebie natknęli i wstąpili na niekoniecznie dobrą drogę. Pomimo tego, jak bolesne jest to zakończenie, całkowicie mnie satysfakcjonuje.

"Cieszę się, że wy byliście naszymi ostatnimi przeciwnikami... Tak... Miałeś mały rację...Shinobi to też człowiek... Być może nigdy nie staje się narzędziem do końca..."

Kiedy oglądałam anime, płakałam jak małe dziecko. Minęło tyle lat, a efekt nadal jest taki sam. To, co przedstawia ten tomik, do tego idealnie dobrany soundtrack i rozkleja się taka nieczuła istota jak ja... To już coś znaczy! Gdy czytałam tę mangę, nie potrzebowałam soundtracku, żeby się popłakać, choć zawsze można go włączyć, dla lepszego efektu.

Pierwsza poważna misja drużyny siódmej jest według mnie najlepsza od zawsze i zdania nie zmienię! Koniecznie warta poznania, ale ostrzegam, trzeba zaopatrzyć się w tonę chusteczek.

"Gdyby to tylko było możliwe... chciałbym pójść tam... gdzie ty..."

Po tej krętej, zroszonej krwią ścieżce wreszcie docieram do mojego ulubionego, czwartego tomu, który niezależnie od formy (papierowa czy też ekranizacja) przyprawia mnie o gamę sprzecznych emocji. Kocham i nienawidzę go zarazem.

Walka na moście pomału dobiega końca. Zakończenie trzeciego tomu nie daje czytelnikowi spokoju, przez co łapie za czwarty w mgnieniu oka. Pomimo...

Zabuza i Haku. Czy muszę dodawać coś więcej?

Jeszcze długo, bardzo długo autorowi nie uda się wyciągnąć fabuły na poziom z finału tego arcu. Chyba dopiero przy Gaarze osiągnie coś porównywalnego. Ale i tak to właśnie Zabuza i Haku zapiszą się w moim serduszku wyjątkowym atramentem.

A kadr, w którym Zabuza ostatni raz patrzy na Haku to dla mnie absolutne mistrzostwo w opowiedzeniu czegoś, czego nigdy do końca nie da się opowiedzieć.

Ogólnie sam ten arc zasługuje na przynajmniej 8 gwiazdek, ale jest rozbity na 2 tomy, których inne części są wyraźnie słabsze. W wypadku tego - powrót, niestety, do dzieciniady. W lepszym wykonaniu niż na początku, ale nadal trzeba trochę poczekać, zanim te bardzo młodzieżowe momenty zaczną naprawdę bawić.

Zabuza i Haku. Czy muszę dodawać coś więcej?

Jeszcze długo, bardzo długo autorowi nie uda się wyciągnąć fabuły na poziom z finału tego arcu. Chyba dopiero przy Gaarze osiągnie coś porównywalnego. Ale i tak to właśnie Zabuza i Haku zapiszą się w moim serduszku wyjątkowym atramentem.

A kadr, w którym Zabuza ostatni raz patrzy na Haku to dla mnie absolutne mistrzostwo w...

Zakończenie wątku z Krajem Fal oraz początek egzaminów na chuninów. Ostateczne starcie ze zbirami jest całkiem dobrze poprowadzone – naprawdę w pewnym momencie zacząłem współczuć czarnym charakterom. Niestety w tym wątku pojawiają się dwie poważne wady. Po pierwsze, tak jak już wspominałem przy opinii o poprzednim tomie, zepsuto bardzo emocjonujący element fabuły. Po drugie, zastosowanie „deus ex machina” czyli bohaterom przychodzą na pomoc siły zewnętrzne. Na obronę tego drugiego mankamentu warto jednak zwrócić uwagę, że miało to wpływ na rozwój jednej z postaci. Jeżeli chodzi o drugi wątek, to bardzo dobrze poszerza on świat przedstawiony – pojawiają się nowi uczniowie i szkoły z innych krain. Bardzo dobra lektura.

Zakończenie wątku z Krajem Fal oraz początek egzaminów na chuninów. Ostateczne starcie ze zbirami jest całkiem dobrze poprowadzone – naprawdę w pewnym momencie zacząłem współczuć czarnym charakterom. Niestety w tym wątku pojawiają się dwie poważne wady. Po pierwsze, tak jak już wspominałem przy opinii o poprzednim tomie, zepsuto bardzo emocjonujący element fabuły. Po...

Z tomu na tom robi się coraz ciekawiej ^^

Z tomu na tom robi się coraz ciekawiej ^^

Zawsze lubiłam momenty w tej mandze, kiedy w Naruto budził się demon i chłopak ratował sytuację.

Zawsze lubiłam momenty w tej mandze, kiedy w Naruto budził się demon i chłopak ratował sytuację.

Moment w którym został pokazany płaczący Zabuza wywarł na mnie niesamowite wrażenie, aż mnie samemu pojawiły się łzy w oczach (mimo że oglądałem wcześniej anime). Za takie momenty kocham "Naruto" :)

Moment w którym został pokazany płaczący Zabuza wywarł na mnie niesamowite wrażenie, aż mnie samemu pojawiły się łzy w oczach (mimo że oglądałem wcześniej anime). Za takie momenty kocham "Naruto" :)

Wspaniała manga. Nic dodać, nic ująć.

Wspaniała manga. Nic dodać, nic ująć.

manga wieku nastoletniego :)

manga wieku nastoletniego :)