Rzadko czytanie można porównać do maratonu. W wypadku "Lata przed zmierzchem" Doris Lessing takie porównanie jest adekwatne. Wymęczyła mnie ta książka jak ciężki bieg pod górę i jedyne co mnie pchało naprzód to jak w wypadku maratończyka perspektywa mety, że może za którymś tam kilometrem będzie lepiej. Nie było. Nie uwierzyłem autorce, żaden z epizodów nie był dla mnie wiarygodny, każdy był przerysowany, począwszy od głównej bohaterki, przechodzącej w ciągu kilku miesięcy zadziwiające przemiany, a skończywszy na pseudofilozoficznych dysputach pomiędzy postaciami. Nic się nie sklejało w jedną całość.

Ktoś stwierdzi, mężczyzna nie może zrozumieć 45- letniej kobiety, która nie chcąc dalej pozostawać kurą domową rusza na podbój świata. I to jeszcze byłbym w stanie zrozumieć, ale czy w ciągu kilku miesięcy można jeździć ferrari, autobusem, karawanem, aby piechotą wrócić do punktu wyjścia? Do mety tego czytelniczego biegu dotarłem wykończony i znudzony, niczego on mnie nie nauczył, może poza faktem, że Nobel dla pisarza niekoniecznie musi oznaczać, że każde jego dzieło stanowi klasę samą w sobie. "Lato przed zmierzchem" raczej zniechęci niż zachęci aby poznawać twórczość Doris Lessing.

Rzadko czytanie można porównać do maratonu. W wypadku "Lata przed zmierzchem" Doris Lessing takie porównanie jest adekwatne. Wymęczyła mnie ta książka jak ciężki bieg pod górę i jedyne co mnie pchało naprzód to jak w wypadku maratończyka perspektywa mety, że może za którymś tam kilometrem będzie lepiej. Nie było. Nie uwierzyłem autorce, żaden z epizodów nie był dla mnie...