Jak powiedział kiedyś Freud, "nie ma ludzi normalnych, są tylko niezdiagnozowani". Słysząc te słowa, uśmiechamy się pod nosem, lecz gdzieś w naszej głowie odzywa się głos, który cicho podpowiada , że jest w tym trochę prawdy. Niektórzy wprost oznajmiają: "wszyscy jesteśmy psychopatami". Osoby z zaburzeniami psychicznymi coraz rzadziej ulegają społecznej stygmatyzacji. Coraz więcej i coraz głośniej mówi się o chorobach, które do tej pory stanowiły temat tabu. Wiele osób chętnie sięga po książki, które choć trochę będą potrafiły ukazać to, co może dziać się w umysłach ludzi cierpiących na różne zaburzenia. "Schiza" Pauliny Grych jest powieścią, która uchyla rąbka tej tajemnicy.

Oddział dzienny. Tu poznajemy kilku naszych bohaterów, którzy na co dzień zmagają się ze swoimi chorobami. Diana, cierpi na zaburzenie osobowości typu borderline, a więc jest bardzo rozchwiana emocjonalnie. Beata, pobożna i nieśmiała schizofreniczka, która słyszy głosy aniołów. Marek, weteran wojenny, który na skutek drastycznych wojennych zdarzeń, postradał nieco zmysły. Wygląda na to, że to właśnie on jest najbardziej normalny ze wszystkich pacjentów uczęszczających na ową terapię. Jak się później okazuje, mężczyzna ten staje się łącznikiem pomiędzy przeszłością i przyszłością ( w przenośni oczywiście). Mówiąc "przyszłość" mam na myśli historię matki Diany, czyli Jenny i jej kochanka Henryka. Losy naszych bohaterów splatają się, by stworzyć niecodzienną , a zarazem harmonijną całość.

Powieść ma pozytywny wydźwięk i ukazuje osoby z zaburzeniami w całkiem dobrym świetle. Autorka przypomina czytelnikowi, że są to tacy sami ludzie, jak my. Pragną miłości, przyjaźni, boją się, przeżywają chwile radości jak i smutku. Sposób kreacji postaci sprawia, że budzą one sympatię, a ich świat choć skomplikowany, nie odpycha, a momentami wręcz wciąga. Obawiam się, że zabieg ten jednak zbytnio spłycił zaburzenia bohaterów, co może dać czytelnikowi mylny pogląd na ich temat. Autorka wręcza nam różowe okulary, z których osoby nie mające dużego pojęcia na temat psychologii i psychiatrii, chętnie i ufnie korzystają. Po zakończeniu lektury mogą dojść nawet do paradoksalnego wniosku, że bycie chorym nie jest wcale takie złe i może być wręcz milutko i sympatycznie. "Schiza" być może pozwoli spojrzeć życzliwiej na ludzi z zaburzeniami , ale na pewno nie pozwoli lepiej zrozumieć tego, co przeżywają. Miał być uchylony rąbek tajemnicy, a jest najwyżej rąbeczek.

Jeśli chodzi o samą fabułę, pomijając oczywiście jej przesadnie pozytywny nastrój, to mamy do czynienia z interesującymi i wciągającymi wątkami. Książka napisana jest prostym i lekkim językiem, więc czyta się ją szybko i z przyjemnością. Kreacje bohaterów są dość dobre, ale nie rewelacyjne. Momentami odniosłam wrażenie, że niektóre aspekty są potraktowane wręcz zbyt pobieżnie. Autorka dość chaotycznie przemieszczała się między wątkami, co może dezorientować czytelnika. Przeszłość przeplata się z teraźniejszością na wiele różnych sposobów i łatwo się pogubić. Nagła zmiana wątków skutkuje również poczuciem, że pewne tematy zostały porzucone w połowie, co bywa dość irytujące. I właśnie ten chaos i pobieżność są, moim zdaniem, największym minusem "Schizy", co nie zmienia faktu, że nadal zasługuje ona na miano dobrej powieści.

Dobrej, ale czy wartej polecenia? Jest to kwestia tego, czego dany czytelnik oczekuje od tej lektury. Z pewnością ciekawe jest ukazanie tematu zaburzeń psychicznych w bardzo ciepłych barwach. I choć pojawiają się smutniejsze wątki, to i tak całość jawi się jako sympatyczna historia o ludziach, którym świat nieco poprzewracał się do góry nogami. A skoro coraz głośniej się mówi, że wszyscy jesteśmy wariatami, to wniosek płynący z tej lektury jest jasny i jakże optymistyczny: wciąż możemy być szczęśliwi.

Jak powiedział kiedyś Freud, "nie ma ludzi normalnych, są tylko niezdiagnozowani". Słysząc te słowa, uśmiechamy się pod nosem, lecz gdzieś w naszej głowie odzywa się głos, który cicho podpowiada , że jest w tym trochę prawdy. Niektórzy wprost oznajmiają: "wszyscy jesteśmy psychopatami". Osoby z zaburzeniami psychicznymi coraz rzadziej ulegają społecznej stygmatyzacji. Coraz...