Spodziewałam się fantastyki, a tu autobiografia ograniczona do dzieciństwa i lat młodzieńczych. Dla mnie ciekawa tylko o tyle, że widziałam w niej nawiązania do "prawdziwej" twórczości; zabawka, którą Pirx zabrał do rakiety, zalążek biurokracji do "Pamiętnika znalezionego w wannie" itd.

Spodziewałam się fantastyki, a tu autobiografia ograniczona do dzieciństwa i lat młodzieńczych. Dla mnie ciekawa tylko o tyle, że widziałam w niej nawiązania do "prawdziwej" twórczości; zabawka, którą Pirx zabrał do rakiety, zalążek biurokracji do "Pamiętnika znalezionego w wannie" itd.

Bardzo ciekawa autobiografia, momentami męcząca (fragment o dokumentach),momentami śmieszna, dość ciekawe przemyślenia.

Bardzo ciekawa autobiografia, momentami męcząca (fragment o dokumentach),momentami śmieszna, dość ciekawe przemyślenia.

O Jezus, tylko dla fanów postaci Lema, bo ksiażka strasznie mnie wymęczyła. Autobiograficzna opowieść.

O Jezus, tylko dla fanów postaci Lema, bo ksiażka strasznie mnie wymęczyła. Autobiograficzna opowieść.

Autobiograficzna opowieść o dziecięcych latach Lema, po którą warto sięgnąć, nawet, jeśli życiorysy nas interesują; sceny z życia przeplatane są dygresjami i wielopoziomowymi przemyśleniami. Piękny umysł.

Autobiograficzna opowieść o dziecięcych latach Lema, po którą warto sięgnąć, nawet, jeśli życiorysy nas interesują; sceny z życia przeplatane są dygresjami i wielopoziomowymi przemyśleniami. Piękny umysł.

Autobiografia Stanisława Lema, którą krytycy zaliczają do nurtu powieści realistycznych, napisana w 1966 roku, czyli w okresie tuż po Solaris czy Bajkach robotów.
Nie jest to autobiografia, do której nas przyzwyczaili celebryci XXI wieku. W poruszanych wątkach sporo jest rozważań filozoficznych oraz, chapeau bas Panie Lem, niezwykle głębokiego wglądu we własną osobę. Pozornie nudna narracja była dla mnie literackim majstersztykiem studium przypadku napisanego misternym językiem, który znam z innych książek Lema.
Jak dla mnie – trudna i wymagająca (czasem usypiająca) ale wręcz konieczna lektura. Po przeczytaniu czuję szacunek do Pana Stanisława i do siebie też, że dałem radę i udało mi się docenić. Dawać 9 gwiazdek lekturze o której napisałem "usypiająca", niewiarygodne.

Autobiografia Stanisława Lema, którą krytycy zaliczają do nurtu powieści realistycznych, napisana w 1966 roku, czyli w okresie tuż po Solaris czy Bajkach robotów.
Nie jest to autobiografia, do której nas przyzwyczaili celebryci XXI wieku. W poruszanych wątkach sporo jest rozważań filozoficznych oraz, chapeau bas Panie Lem, niezwykle głębokiego wglądu we własną osobę....

Ucieczka w świat w dzieciństwa, to chyba coś co przydarza się każdemu. Chociaż Stanisław Lem opisuje swoje, przypadające na lata 20. i 30. XX wieku, to myślę, że nie jedna osoba, wychowana nawet 70 lat później, może się z nim utożsamić, bo pewne uczucia i doświadczenia są tutaj po prostu uniwersalne. W dodatku Lem robi to wspaniałym językiem. Mimo wszystko książka jest zaledwie dobra, nie porywa czytelnika, a raczej nim spokojnie kołysze. Powoduje uśmiech, ale nie zachwyt. Nie najlepsza była też wersja audiobookowa.

Ucieczka w świat w dzieciństwa, to chyba coś co przydarza się każdemu. Chociaż Stanisław Lem opisuje swoje, przypadające na lata 20. i 30. XX wieku, to myślę, że nie jedna osoba, wychowana nawet 70 lat później, może się z nim utożsamić, bo pewne uczucia i doświadczenia są tutaj po prostu uniwersalne. W dodatku Lem robi to wspaniałym językiem. Mimo wszystko książka jest...

Wspomnienia Lema z dzieciństwa i młodości urzekają tym, jak wiele się zmieniło na przestrzeni 100 lat. Nauczyciel dający nagrody w postaci papierosów! Jak to u Lema wszystko okraszone filozoficznymi spostrzeżeniami, piękną polszczyzną i właściwym mu stylem.

Wspomnienia Lema z dzieciństwa i młodości urzekają tym, jak wiele się zmieniło na przestrzeni 100 lat. Nauczyciel dający nagrody w postaci papierosów! Jak to u Lema wszystko okraszone filozoficznymi spostrzeżeniami, piękną polszczyzną i właściwym mu stylem.

najgorsza książka Lema, jaką do tej pory czytałem, a czytałem ich w sumie niewiele

najgorsza książka Lema, jaką do tej pory czytałem, a czytałem ich w sumie niewiele

Lem już tak miał, że nawet jak pisał o swoim dzieciństwie to i tak mu traktat filozoficzny wyszedł. Co nie zmienia faktu, że wspomnienia ma barwne a przemyślenia celne.
Opisane przez Lema jego dziecięce przygody bardzo mi się kojarzyły z przygodami fikcyjnego Emila ze Smalandii. Można się nieźle uśmiać. Uważam, że ten efekt Lem osiągnął dzięki przyjętej formie opowieści, pełnej dorosłego dystansu i braku emocji, co w jakiś sposób przypomniało mi styl Vonneguta.
Natomiast te wszystkie lemowe obsesje jak niszczenie zabawek, sprawdzanie jak coś działa, tworzenie fikcyjnych dokumentów, zbieranie różnych śmieci świadczą moim zdaniem o tym, że Lem był w spektrum autyzmu.
Bardzo ciekawa lektura.

Lem już tak miał, że nawet jak pisał o swoim dzieciństwie to i tak mu traktat filozoficzny wyszedł. Co nie zmienia faktu, że wspomnienia ma barwne a przemyślenia celne.
Opisane przez Lema jego dziecięce przygody bardzo mi się kojarzyły z przygodami fikcyjnego Emila ze Smalandii. Można się nieźle uśmiać. Uważam, że ten efekt Lem osiągnął dzięki przyjętej formie opowieści,...

Nudna, ale pięknie napisana. :-)

Nudna, ale pięknie napisana. :-)