Trzy razy czytałam na głos tytuł tej powieści, nim uwierzyłam, że oczy nie płatają mi figla. No a wtedy już musiałam, po prostu musiałam, wypożyczyć tę książkę. Trzeba przyznać, że tłumacz nieźle wybrnął z problemu - oryginalny tytuł tego dzieła to „A Gentle Axe”…Możliwości było wiele ;)

Wydawca rekomenduje powieść R.N. Morris’a jako utwór „dla miłośników Zbrodni i kary i Klubu Dantego”. Czymże ta rekomendacja jest podyktowana? Otóż akcja kryminału rozgrywa się w Petersburgu, około 2 lata po aresztowaniu Raskolnikowa, głównym bohaterem jest Porfiry Pietrowicz i w trakcie śledztwa nad tajemniczymi śmierciami przewijają się tłumaczenia dzieł filozoficznych do spółki z plugawymi powieściami pornograficznymi.

Mogę zrozumieć, że „Zbrodnia i kara” mogła wywrzeć na autorze „Miłosiernej siekiery” ogromne wrażenie, ale mam wątpliwości, czy do końca pojął on wymowę dzieła Dostojewskiego. Muszę jednak przyznać, że Morris wykonał ogromną pracę, jeśli chodzi o poznanie topografii dziewiętnastowiecznego Petersburga i w sugestywny sposób wysłał czytelnika wraz z bohaterami na wędrówkę przez ulice tego miasta, choć przechadzki Newskim Prospektem należą tu do rzadkości.

Gdybym poważnie potraktowała „Miłosierną siekierę” jako „uzupełnienie” czy „kontynuację” „Zbrodni i kary”, byłabym zdruzgotana powierzchownością tego utworu. Głębia psychologiczna bohaterów Morris'a jest poziomu kałuży. Widać, że pisarz bardzo się starał naśladować Dostojewskiego, ale kalka, której użył, była słabiutka. Na całe szczęście, rozbawiona tytułem książki, patrzyłam na jej treść w oderwaniu od tych górnolotnych aspiracji, dzięki czemu mogę z ręką na sercu powiedzieć, że przeczytałam całkiem przyjemny kryminał, w którym trup ściele się gęsto, wątki są ze sobą splątane jak w węźle gordyjskim, detektyw nie jest wszechwiedzący, za to dużo w nim zrozumienia dla ludzkiej natury, a zakończenie jest dość zaskakujące i podszyte melancholią. Trochę co prawda za dużo w powieści dialogów, z których absolutnie nic nie wynika poza powiększeniem objętości powieści, ale generalnie „Miłosierną siekierę” dobrze się czyta i szczerze polecam ją na leniwe wieczory, gdy człowiekowi nie chce się męczyć głowy ambitniejszymi utworami. Przy czym naprawdę należy przymknąć oczy na „zachęczacze” wydawnictwa.

Trzy razy czytałam na głos tytuł tej powieści, nim uwierzyłam, że oczy nie płatają mi figla. No a wtedy już musiałam, po prostu musiałam, wypożyczyć tę książkę. Trzeba przyznać, że tłumacz nieźle wybrnął z problemu - oryginalny tytuł tego dzieła to „A Gentle Axe”…Możliwości było wiele ;)

Wydawca rekomenduje powieść R.N. Morris’a jako utwór „dla miłośników Zbrodni i kary i...