Jedyna książka Kapuścińskiego, którą zdołałam doczytać do końca. To już coś. Do pozostałych może nie dojrzałam, a może to nie ten typ literatury .

O autoportrecie słyszałam od dawien dawna. Nastała więc era, by wniknąć w myśli tego wielkiego reportera. Trochę się zawiodłam. Pojawiały się wątki typowo historyczne, które nie są mi bliskie. Były też wątki fotograficzne czy związane ze spostrzeżeniami międzyludzkimi, które już lepiej przyswajam.

Na przykład taki fragment: "Reporter nigdy nie jest samotny. Zawsze musi kogoś spotkać, z kimś porozmawiać. Pierwszy kontakt z obcym człowiekiem wiąże się z napięciem, zderzeniem dwóch różnych osobowości. Takie zderzenie budzi odruch rezerwy, ściągnięcia twarzy. (...) Ludzie są wtedy bardzo nieprzyjemni, patrzą podejrzliwie, nie wiedzą, co się kryje za takim spotkaniem. Najlepszą drogą do przełamania pierwszego oporu jest uśmiech. Trzeba uśmiechnąć się do drugiego człowieka".

Otóż właśnie tak... Aż zapragnęłam być reporterką! A może po prostu człowiekiem...

Nisko z notą, bo za mało, za mało, za mało! Kapuścińskiego i całej reszty z dziennikarską techniką i umiejętnością przenikania w ludzkie myśli na czele. Chcę więcej, a tu tylko takie muśnięcie...

Jedyna książka Kapuścińskiego, którą zdołałam doczytać do końca. To już coś. Do pozostałych może nie dojrzałam, a może to nie ten typ literatury .

O autoportrecie słyszałam od dawien dawna. Nastała więc era, by wniknąć w myśli tego wielkiego reportera. Trochę się zawiodłam. Pojawiały się wątki typowo historyczne, które nie są mi bliskie. Były też wątki fotograficzne czy...