Miałam ochotę na coś lekkiego i przyjemnego, ot czytadełko do połknięcia. Ale nie miałam ochoty wychodzić z domu do biblioteki ani księgarni. I powiem szczerze, pojawił się nie lada problem. Bo jak zerknęłam na półki, to okazało się , że jestem masochistką uwielbiającą się umartwiać, rozdzierać rany i solić je albo pieprzyć (czyt. posypywać pieprzem).

Naprawdę nie mam nic o mniejszej wadze i powadze???

Nie poddałam się, i dobrze, dogrzebałam się wreszcie do „starodawnej” lektury, takiej która onegdaj wywoływała u mnie salwy śmiechu. Ale z moją pamięcią już chyba dobrze nie jest, albo też jestem do końca stetryczała i stałam się gigantycznym smutasem (patrz moje lektury na półkach). „Dziennik Bridget Jones”, bo o nim oczywiście jest mowa, nie wywołał we mnie żadnej salwy, a zaledwie kilka półuśmiechów i to półgębkiem (wychodzi ćwiartka, uśmiechu oczywiście). Bridget w moich oczach straciła swą świeżość i cały urok, stała się pusta i nudna oraz przewidywalna do kwadratu. I miast mnie bawić, coraz bardziej denerwowała.

Rzuciłam to w diabły, poczytam jakieś masochistyczne dyrdymały:

Miałam ochotę na coś lekkiego i przyjemnego, ot czytadełko do połknięcia. Ale nie miałam ochoty wychodzić z domu do biblioteki ani księgarni. I powiem szczerze, pojawił się nie lada problem. Bo jak zerknęłam na półki, to okazało się , że jestem masochistką uwielbiającą się umartwiać, rozdzierać rany i solić je albo pieprzyć (czyt. posypywać pieprzem).

Naprawdę nie mam nic...