http://www.nieperfekcyjnie.pl/2014/01/roza-i-wieprz-anne-provoost.html

Piękno jest pojęciem względnym, ponieważ to, co dla jednego wydaje się czymś wspaniałym i najlepszym na świecie, dla innego może okazać się brzydkim i niewartym niczego. Warto również pamiętać, że piękno jest czymś przejściowym i ulotnym - prędzej czy później zmaleje bądź zupełnie zniknie, co wcale nie musi oznaczać utraty wartości. Niestety niektórzy zapominają, iż uroda powinna być jedynie miłym dodatkiem, a nie główną cechą. Nie wolno oceniać innych poprzez pryzmat ich wyglądu, gdyż nikt nie jest idealny, a piękno nie zawsze idzie w parze z dobrym sercem...

Główna bohaterka rodzi się przedwcześnie jako krucha, niemalże przezroczysta dziecinka, której kości rysują się jako ciemniejsza poświata. Nikt nie daje większych szans na przeżycie dziewczynki, jednak jakaś ukryta siła pozwala jej żyć. Dziecko szybko traci matkę, zostając pod opieką nieustannie podróżującego ojca, starszych sióstr nieprzepadających za siostrą, a także elfów, które ukazują się jedynie dziewczynce - to właśnie im główna bohaterka zawdzięcza późniejszą urodę. Przez długi czas dziecko nie posiada imienia, gdyż nikt nie wróży jej długiego życia. Jednak ojciec nazywa ją Dziewczyną-ze-Szkła, aby później nadać jej imię Rozalinda.

"Niczego na tej ziemi nie można nazwać pięknym. Piękno jest cechą wyłącznie Boga. Rzeczy, które widzimy i nazywamy pięknymi, są przemijające! Jak coś może być piękne, skoro jutro już tego nie będzie? Świadczy to o omyłce zmysłów, o tym, że człowiek pomylił się w ocenie." *

Z każdym dniem Rozalinda staje się coraz piękniejsza, przyćmiewając swoją urodą nawet własne siostry, które należą do bardzo ładnych panien. Jednak dziewczyna nie cieszy się z takiego obrotu sprawy. Tęskni do chwil, kiedy była niemal przezroczysta. Wtedy nie wzbudzała lęku swoją urodą, a także zazdrości i złości wśród sióstr. Największym przyjacielem Rozalindy staje się brzydki guziec, którego dostaje od ojca. Nieładny wieprz staje się wspaniałym kompanem i pocieszycielem, jakiego dziewczyna często potrzebuje.

Anne Provoost dobrze ukazała społeczeństwo średniowieczne wraz z wszelkimi zabobonami i zwyczajami, jakie miały miejsce w tamtych czasach. Wiele ludzi charakteryzuje się jeszcze zacofaniem, wszelkie sprawy oddając w ręce sił nadprzyrodzonych oraz natury. W książce czytelnik nieustannie natyka się na osoby obdarzone nadprzyrodzonymi zdolnościami. Nie brakuje tu również magicznych stworzeń, tj. anioły, elfy, fauny, trolle czy duchy. Generalnie nie przepadam za książkami zawierającymi takie motywy, ale w tym przypadku nie narzekam, ponieważ Anne Provoost przekazała ten świat w przystępnej formie.

Opis książki przekonuje, że "Róża i wieprz" to lektura o dojrzewaniu i niełatwej podróży w głąb siebie. Owszem, mogę zgodzić się z tym stwierdzeniem, ponieważ główna bohaterka z brzydkiego kaczątka staje się przepięknym łabędziem, budzącym zachwyt, a jednocześnie strach. Jednak nie zauważyłam w tej krótkiej książce metafory inicjacji seksualnej, o której wspomina autorka. Jeśli takowa istnieje, to trzeba naprawdę usilnie doszukiwać się jej między wierszami. Ponadto nie porównałabym tej lektury do baśni pod tytułem "Piękna i Bestia". Istnieje zbyt wiele różnic pomiędzy obiema historiami, a zbliżony tytuł i niewielkie podobieństwo w zarysie samej opowieści, to jednak za mało... Znaczącym minusem książki jest także umieszczanie na początku każdego rozdziału skrótu wydarzeń, jakie będą miały miejsce na dalszych stronach. Uważam, że to zupełnie zbędny zabieg, jedynie psujący całą niespodziankę oraz radość z poznawania dalszych losów bohaterów.

"Róża i wieprz" Anny Provoost to specyficzna opowieść, która nie każdemu przypadnie do gustu. Mojego serca nie skradła na tyle, aby stać się ulubioną, jednak nie oznacza to, iż była zła. Myślę, że każdy zainteresowany czytelnik powinien sam sięgnąć po nią i przekonać się, jakie wrażenie wywrze na nim. To zaledwie 132-stronicowa lektura, którą czyta się błyskawicznie, dlatego nie powinna być stratą czasu. A nuż ktoś wyłuska z niej coś wartościowego i godnego zapamiętania...

* cytat ze str. 102

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2014/01/roza-i-wieprz-anne-provoost.html

Piękno jest pojęciem względnym, ponieważ to, co dla jednego wydaje się czymś wspaniałym i najlepszym na świecie, dla innego może okazać się brzydkim i niewartym niczego. Warto również pamiętać, że piękno jest czymś przejściowym i ulotnym - prędzej czy później zmaleje bądź zupełnie zniknie, co wcale nie...