Ach! Kolejny raz oczarował mnie styl Davida Gemmella. Będąc po drugim tomie trylogii Troja, oba uznaję za arcydzieła - a rzadko coś takiego się zdarza.
Na samym początku tęskniłam za obecnością wspaniałego Helikaona, gdyż początek "Tarczy Gromu" opisywał głównie historię dwóch mykeńkich banitów - Kalliadesa i Banoklesa, tajemniczej Pirii oraz Odyseusza. Jednak nie trzeba było wiele czasu, bym związała się z tymi bohaterami. Czar Odyseusza był nam dobrze znany z poprzedniej części, a teraz mamy okazję poznać go jeszcze lepiej. Kalliades i Banokles to dwaj zupełnie różni wojownicy, jednak każdy jest w stanie skraść nasze serca, czy szlachetnością i lojalnością jednego czy prostodusznością i odwagą drugiego. Piria to skomplikowana osoba i bardzo powoli odsłania się przed czytelnikiem i swoimi towarzyszami. Ale przychodzi w końcu ten moment, kiedy ją rozumiemy i możemy płakać z nią nad tragizmem życia. Aż w końcu pojawia się Helikaon - niesamowite zwroty akcji łączą się z tym bohaterem! Jest również i Andromacha, Hektor, Kasandra. Dowiadujemy się, czym jest tytułowa Tarcza Gromu i historia ta jest doskonała.
Z bólem serca wracam do rzeczywistości, gdyż ta wykreowana przez Gemmella jest nad wyraz wspaniała! Nawet jeśli w trakcie lektury miałam z dwa momenty, które tak mną poruszyły, iż musiałam dać sobie parę dni na ochłonięcie. Polecam całym sercem i duszą.

Ach! Kolejny raz oczarował mnie styl Davida Gemmella. Będąc po drugim tomie trylogii Troja, oba uznaję za arcydzieła - a rzadko coś takiego się zdarza.
Na samym początku tęskniłam za obecnością wspaniałego Helikaona, gdyż początek "Tarczy Gromu" opisywał głównie historię dwóch mykeńkich banitów - Kalliadesa i Banoklesa, tajemniczej Pirii oraz Odyseusza. Jednak nie trzeba...