CHŁAM. Z serca odradzam.
Najlepszą rzeczą, jaką do zaoferowania ma ta książka poza estetyczną okładką, są fragmenty notatek Leonarda da Vinci.

Nudna, fatalna stylistycznie, ciężko napisana książczyna Karen Essex nie zasługuje na Waszą uwagę nawet (a może zwłaszcza) w roli niezobowiązującego czytadła. Autorka zrobiła wszystko, żeby wyprowadzić mnie z równowagi: jej mężczyźni są płascy i wycięci z kartonu (nawet mistrz Leonardo, któremu usiłowano nadać jakąś głębię i dlatego... porównano go do Chrystusa), kobiety irytujące (marysuiczna do bólu Isabella nie przechodzi w ogóle żadnej ewolucji pod wpływem spotykających ją wydarzeń, zaś jej siostra Beatrice w ich wyniku staje się jeszcze bardziej antypatyczna, niż na początku), realia historyczne, choć autorka trzyma się ich ram, są oddane topornie i bez polotu, wątki polityczne wepchnięte na siłę (tak że osoba niezorientowana w tematyce wojen włoskich pogubi się albo znudzi, nim jeszcze zdoła się pogubić), zaś opisy, zamiast zgrabnie wplatać się w tkankę utworu, pęcznieją jak narośle rakowe na infantylnie skonstruowanej (i wcale od tychże opisów nielepszej) fabule. Do tego dodajcie wywołujące kwik radości sceny erotyczne rodem z blogasków (podobnie robił to Gortner, owszem, ale u Gortnera była to jedna z możliwych do wybaczenia mu wad - tu zaś są wisienką na torcie plugastwa i literackiej prostytucji).

Nigdy więcej nie sięgnę po tę autorkę.

CHŁAM. Z serca odradzam.
Najlepszą rzeczą, jaką do zaoferowania ma ta książka poza estetyczną okładką, są fragmenty notatek Leonarda da Vinci.

Nudna, fatalna stylistycznie, ciężko napisana książczyna Karen Essex nie zasługuje na Waszą uwagę nawet (a może zwłaszcza) w roli niezobowiązującego czytadła. Autorka zrobiła wszystko, żeby wyprowadzić mnie z równowagi: jej...