"Kamienie na szaniec" podbiły moje serce ładnych parę lat temu. w te wakacje oddałam je "Zośce i Parasolowi". ta niesamowicie obszerna książka, pełna zdjęć, uczuć i wspomnień doprowadzała mnie do łez, wściekłości, małych radości i ogólnej depresji. czytam wszystko, co jest związane z wojną, powstaniem, obozami, ale tylko historie młodych ludzi mnie tak poruszają. jestem teraz w wieku bohaterów i chwilami czuję się winna, że nie dane im było żyć w latach spokojniejszych, niewymagających takiego heroizmu...

Aleksander Kamiński, bazując na wielu wspomnieniach - swoich, przyjaciół, rodzin - stworzył niesamowite świadectwo najstraszniejszych dni Warszawy. bohaterów opisał bardzo dokładnie, z ich wadami i zaletami, starannie oddał uczucia, lęki, miłość, poświęcenie. opis akcji i walk zadowoli każdego miłośnika historii, a opisy śmierci poruszą nawet głaz. i te zdjęcia - młodych, uśmiechniętych, gotowych na wszystko... przeżywających pierwszą miłość, biorących ślub w trakcie powstania, jakby przeczuwali, że to są ich ostatnie dni. podziwiam, z całego serca podziwiam tych wszystkich młodych ludzi.

niesamowita, naprawdę niesamowita książka, na którą nie ma skali. z pewnością do niej wrócę, choć będzie mnie to kosztowało kilka litrów łez.
od razu po przeczytaniu podsunęłam książkę tacie, u którego wzbudziła podobne uczucia.

"Kamienie na szaniec" podbiły moje serce ładnych parę lat temu. w te wakacje oddałam je "Zośce i Parasolowi". ta niesamowicie obszerna książka, pełna zdjęć, uczuć i wspomnień doprowadzała mnie do łez, wściekłości, małych radości i ogólnej depresji. czytam wszystko, co jest związane z wojną, powstaniem, obozami, ale tylko historie młodych ludzi mnie tak poruszają. jestem...