Książka jest (niestety) idealnym odzwierciedleniem wartości, jakie dla naszego społeczeństwa są najbardziej istotne i pokazuje, że żądza władzy, stania na szczycie hierarchii prowadzi do zatracenia swojego człowieczeństwa... w tym przypadku dosłownie.
Gdyby nie to prymitywne podejście bohatera do kobiet i idiotyczne deskrypcje każdej pani, jaką Szyszyha spotkał na swojej drodze (a same opisy powtarzały się dosłownie co dwie strony…), książka byłaby o wiele przyjemniejszą lekturą. Takie środki pewnie zostały użyte z zamiarem podkreślenia drastycznej zmiany głównego bohatera (w czym umocniło mnie rozmyślanie Andrija nad tym, że "jeszcze trzy dni temu mógłby naprawdę pokochać Wikę"), co nie zmienia faktu, że wyszło to po prostu niesmacznie, jakby autor chciał wylać na papier swoje wewnętrzne, żałosne frustracje...
Mimo wszystko książkę czytało się szybko i dość przyjemnie, styl pisania przypadł mi do gustu, nie nużyły mnie nawet częste opisy krajobrazu (wręcz wydawały się być niezbędnym narzędziem "oswajającym" czytelnika z dziką naturą Andrija). Momentami irytowała mnie zmiana narracji, przez którą można było się na początku pogubić, ale nie zniechęciło mnie to jakoś szczególnie.

Książka jest (niestety) idealnym odzwierciedleniem wartości, jakie dla naszego społeczeństwa są najbardziej istotne i pokazuje, że żądza władzy, stania na szczycie hierarchii prowadzi do zatracenia swojego człowieczeństwa... w tym przypadku dosłownie.
Gdyby nie to prymitywne podejście bohatera do kobiet i idiotyczne deskrypcje każdej pani, jaką Szyszyha spotkał na swojej...