Tę książkę próbuje się porównać z różnymi innymi, ba niektórym nawet kojarzy się z pisarstwem Paulo Coelho. No to ja też pofantazjuję i powiem, że widzę podobieństwo do Alicji po drugiej stronie lustra/w krainie czarów. Rzecz jasna to nie jakaś inspiracja Hessa, ale duch obu tych książek jest podobny (dla mnie). Tzn. bohater przechodzi do świata swoich pragnień, marzeń, niespełnionych nadziei, obietnic które nie mogą być ziszczone w prawdziwym świecie. Tyle że Wilk stepowy to fantazja dorosłego, ściślej dorosłego mężczyzny, który w zwykłym życiu jest zmęczonym, wycofanym, przegranym, odrzuconym przez ogół człowiekiem. Ale ten człowiek widzi w sobie naturę wilka prężącego muskuły, napinającego klatkę piersiową, szczerzącego kły przeciw całemu przeklętemu światu. I powoli, dzięki pomocy kobiety, Herminy, a może projekcji w sobie obrazu tej kobiety wkracza w świat oniryczny, czy też nawet somnambuliczny, odnajduje w sobie wiele wcieleń, wystarczy wejść do któregoś z pokojów swojej duszy, a tam ukazuje się sam sobie w zupełnie różnych odmianach. Książka jest zbyt krótka, czy też ten sen nie sen, zbyt przelotny, bo znowu w tym człowieku ukazuje się to jego oblicze niespełnionego mężczyzny, który nawet w marzeniach sam się ogranicza. Na końcu stwierdza, że kiedyś nauczy się śmiać. Czy tak będzie, kiedy wróci z zaczarowanej krainy? Może ktoś zna odpowiedź? Czy ktoś wie, na ile po poznaniu swojej duszy jesteśmy w stanie się zmienić? Sami musimy zmierzyć się z tymi pytaniami.

Tę książkę próbuje się porównać z różnymi innymi, ba niektórym nawet kojarzy się z pisarstwem Paulo Coelho. No to ja też pofantazjuję i powiem, że widzę podobieństwo do Alicji po drugiej stronie lustra/w krainie czarów. Rzecz jasna to nie jakaś inspiracja Hessa, ale duch obu tych książek jest podobny (dla mnie). Tzn. bohater przechodzi do świata swoich pragnień, marzeń,...