To była moja pierwsza książka tego autora. I było trochę tak jak z nową potrawą, z nowym smakiem. CIekawość co też może wyskoczyć z tego pudełka. Przyznaję, że nie zawiodłem się, choć przez pierwszych kilkadziesiąt stron styl narracji autora sprawiał takie wrażenie jak słuchanie gitary z nie do końca nastrojoną jedną struną. Wrażenie minęło wraz z kolejnymi stronami i ciężko było odrywać się od książki. Ja w dobrym jedzeniu sporo różnych smaczków. Zakończenie zaskakujące jak hejnał z wieży kościoła mariackiego w Krakowie. Polecam.

To była moja pierwsza książka tego autora. I było trochę tak jak z nową potrawą, z nowym smakiem. CIekawość co też może wyskoczyć z tego pudełka. Przyznaję, że nie zawiodłem się, choć przez pierwszych kilkadziesiąt stron styl narracji autora sprawiał takie wrażenie jak słuchanie gitary z nie do końca nastrojoną jedną struną. Wrażenie minęło wraz z kolejnymi stronami i...

42/180/2023
Już się dawno nauczyłam, że u Le Carrego nie ma takich, co biegają, strzelają, a na końcu odlatują spadochronem. Poza brakiem strzelających długopisów zapomnijcie też o szczęśliwym zakończeniu. Mimo tego bardzo warto przeczytać, nie tylko dlatego, że wspomniany jest Kołakowski, a także zadziwiający dla angoli brak rodzajników określonych i nieokreślonych w języku polskim :-)
Jack Brabazon skojarzył mi się z archidiakonem Brabazonem od Agathy Christie :-) Chyba z hotelu Bertram, ale nie mam pewności.
Wiem, że "chalet" to za granicą domek letniskowy, czyli dacza :-) Ale tłumaczenie tego słowa na "szalet" jest wybitnie nieudane. Polskie szalety to publiczne klopy. Kibelki, znaczy. Chciało się powiać wielkim światem, a powiało się... tego.

42/180/2023
Już się dawno nauczyłam, że u Le Carrego nie ma takich, co biegają, strzelają, a na końcu odlatują spadochronem. Poza brakiem strzelających długopisów zapomnijcie też o szczęśliwym zakończeniu. Mimo tego bardzo warto przeczytać, nie tylko dlatego, że wspomniany jest Kołakowski, a także zadziwiający dla angoli brak rodzajników określonych i nieokreślonych w...

John Le Carré całą swoją twórczością przedefiniował powieść szpiegowską i "Zdrajca w naszym typie" nie odbiega od tej zasady. Kto szuka szybkiego tempa, brawurowych akcji i bohaterów, którzy z łatwością wskazują granicę między dobrem i złem ten odbije się z hukiem od jego książek. To są antytezy powieści szpiegowskiej spod znaku przygód superagentów i samotnych wilków wymierzających sprawiedliwość. Bohaterowie brną przed siebie i nic nie przychodzi im łatwo, a nawet największe zaangażowanie nie gwarantuje powodzenia. Punkty kulminacyjne są pozbawione pompatyczności, bo i tak zazwyczaj wszyscy coś przegrywają. W tej powieści Le Carré porusza się w temacie prania brudnych pieniędzy oraz rosyjskich oligarchów powiązanych z reżimami i służbami z różnych stron świata. Jeden z bohaterów powieści przywołuje teorię rogu obfitości mówiącą, że jedno zdarzenie można zwykle wyjaśnić na wiele sposobów. Nie inaczej jest z tą historią, która w finale zostawia czytelnika z głową pełną domysłów.

John Le Carré całą swoją twórczością przedefiniował powieść szpiegowską i "Zdrajca w naszym typie" nie odbiega od tej zasady. Kto szuka szybkiego tempa, brawurowych akcji i bohaterów, którzy z łatwością wskazują granicę między dobrem i złem ten odbije się z hukiem od jego książek. To są antytezy powieści szpiegowskiej spod znaku przygód superagentów i samotnych wilków...

Jedyna książka autora, której nie dokończyłam, bo zabrakło mi samozaparcia. Mam wrażenie, że "Zdrajcę w naszym typie" pisał ktoś zupełnie inny. Powieść zwyczajnie nie wciąga.

Jedyna książka autora, której nie dokończyłam, bo zabrakło mi samozaparcia. Mam wrażenie, że "Zdrajcę w naszym typie" pisał ktoś zupełnie inny. Powieść zwyczajnie nie wciąga.

Kupiłam sobie tę książkę i żałuję, że wydałam na nią pieniądze. Zachęciły mnie recenzje z tyłu i informacja, że na jej podstawie został nakręcony film z Ewanem McGregorem w roli głównej. Niestety bardzo się rozczarowałam. Pierwsze 40 stron to była katorga, zero akcji, same nudy. Po kolejnych 40 zdecydowałam się odłożyć książkę i przeczytałam 2 inne, lżejsze. Postanowiłam w końcu ją skończyć i jakoś dałam radę, chociaż szło mi jak po grudzie. Koniec bezsensowny,nagły, jakby urwany. Nie wiadomo właściwie, kto z polityków był po złej stronie i co się dalej działo z pewnymi osobami. Nie polecam, chyba że wielkim fanom tego autora lub książek o szpiegach, ruskiej mafii i praniu pieniędzy.

Kupiłam sobie tę książkę i żałuję, że wydałam na nią pieniądze. Zachęciły mnie recenzje z tyłu i informacja, że na jej podstawie został nakręcony film z Ewanem McGregorem w roli głównej. Niestety bardzo się rozczarowałam. Pierwsze 40 stron to była katorga, zero akcji, same nudy. Po kolejnych 40 zdecydowałam się odłożyć książkę i przeczytałam 2 inne, lżejsze. Postanowiłam w...

Zero gwiazdek, pełno błedów stylistycznych w postaci np. otwarła itp. Wstawka ,,Prawda Panie Dima..., Prawda Gali..., Prawda Perry..." jest tak irytująca, że ma się za przeproszeniem nudności, powtarza się co drugie zdanie. Książka jest przepełniona angielską flegmą i monotonią, niby jest akcja, ale tak stłamszona opisami, że książka traci z każdą stroną. Dotrwałem do 89 strony, nie wiem spróbuje to przeczytać do końca, ale wątpię aby mi się to udało. Dziwię się, że książkę można nabyć w Emipku, ale w sumie skąd moje zaskoczenie, Emipki mocno zeszły na psy, tymczasem w Biedronce, Stokrotce i Żabce można dostać mniej książek za to lepszych tematycznie za połowę ceny, którą oferuje nam Empik. Jeśli ktoś chce kupić STANOWCZO ODRADZAM, może gdy czyta się ją w oryginalnym wydaniu będzie do zniesienia, ale nie zamierzam kupować zagranicznego wydania aby się przekonać, a w bibliotekach raczej nie ma wydań zagranicznych.

Zero gwiazdek, pełno błedów stylistycznych w postaci np. otwarła itp. Wstawka ,,Prawda Panie Dima..., Prawda Gali..., Prawda Perry..." jest tak irytująca, że ma się za przeproszeniem nudności, powtarza się co drugie zdanie. Książka jest przepełniona angielską flegmą i monotonią, niby jest akcja, ale tak stłamszona opisami, że książka traci z każdą stroną. Dotrwałem do 89...

John Le Carré jest dla mnie niezrównanym mistrzem powieści sensacyjno-szpiegowskiej…

Właśnie – czy można dzieła Davida Cornwella (bo tak brzmi prawdziwe nazwisko mistrza gatunku) jednoznacznie zakwalifikować do tego nurtu prozy, a określenie „mistrz powieści szpiegowskiej” w pełni definiuje jego twórczość? Owszem, stałym tematem opowieści byłego agenta brytyjskich służb specjalnych SIS jest walka wywiadów. Ale John Le Carré jest bardziej demaskatorem służb, naszego europejskiego i amerykańskiego świata polityki oraz stosowanych przez nich metod, niż gloryfikatorem. I to przekraczanie granic gatunku, mieszanie stylów… Ostatecznie, jeśliby temat decydował o gatunku literackim, to i „Zbrodnię i karę” Dostojewskiego można by uznać za powieść kryminalną; przecież też traktuje o morderstwie.

Le Carré pisze o ludziach, miażdżonych przez sploty polityki, wielkiego biznesu i podejrzanych interesów, ukazuje, jak trudna do określenia jest granica między działaniami na rzecz bezpieczeństwa państw i ich obywateli, a działaniami wychodzącymi poza granice prawa i moralności. Fascynuje mnie w powieściach Johna Le Carré ta niejednoznaczność, rozmycie pojęć; ujmuje oskarżycielski ton, z jakim piętnuje hipokryzję polityków i polityki, a w płaszczyźnie literackiej – urzeka indywidualizacja języka i niedopowiedzenia, otwierające drogę do różnych interpretacji a inteligentnemu czytelnikowi - pole do wyobraźni.

Przedostatnią powieść Le Carré „Zdrajca w naszym typie” trudno zaliczyć do najwybitniejszych dzieł mistrza. Opowiada ona o próbie przerzucenia do Wielkiej Brytanii jednego z szefów rosyjskiej mafii Dmitrija Karsnowa, który w zamian za azyl dla siebie i swojej 6-osobowej rodziny, jest gotów przekazać Brytyjczykom informacje o nielegalnych rosyjskich inwestycjach w Europie, o praniu w bankach londyńskiego City pieniędzy przez rosyjską mafię i o jej międzynarodowych powiązaniach. Kończy się, jak to bywa w Johna Le Carré, tragicznie: Krasnow i towarzyszący mu agent brytyjskich służb giną w wysadzonym w powietrze samolocie. A czytelnikowi pozostaje domyśleć się: Kto zamordował Krasnowa i brytyjskiego agenta Luke’a? – ścigająca Dmitrija mafia rosyjska? rosyjskie służby specjalne? czy też służby specjalne Wielkiej Brytanii, działające w interesie londyńskich bankierów, chcących zatrzeć dowody ich machlojek z mafią?

Zawsze, ilekroć odkładam na bok przeczytaną kolejną książkę Le Carré, wzdycham z oczekiwaniem aż w naszej literaturze pojawi się autor, który chociaż trochę poziomem zbliży się do Brytyjczyka. Ale od czasu Andrzeja Wydrzyńskiego i jego „Ciudad Trujilio” nic na razie nie widzę.

Tym razem nie stawiam Johnowi Le Carre maksymalnej liczby punktów nie tylko ze względu na pewne dłużyzny, rzadkie w jego wykonaniu, ale też z uwagi na niektóre drobne nieścisłości, związane z rosyjską rzeczywistością. Przykładowo, z takim majątkiem, jakim dysponuje „zdrajca w naszym typie Dmitrij Krasnow”, nie ma potrzeby ubiegania się o pomoc brytyjskich służb. Przyszłyby same. Jak dowodzi tego realna historia dziesiątków rosyjskich miliarderów, osiadłych w Wielkiej Brytanii.

John Le Carré jest dla mnie niezrównanym mistrzem powieści sensacyjno-szpiegowskiej…

Właśnie – czy można dzieła Davida Cornwella (bo tak brzmi prawdziwe nazwisko mistrza gatunku) jednoznacznie zakwalifikować do tego nurtu prozy, a określenie „mistrz powieści szpiegowskiej” w pełni definiuje jego twórczość? Owszem, stałym tematem opowieści byłego agenta brytyjskich służb...

W 97

W 97

Świetna powieść. Polecam

Świetna powieść. Polecam

Równie dobra książka szpiegowska mistrza tego gatunku. Zaskakujące intrygi i zwroty akcji w otoczeniu pięknych Karaibów.

Równie dobra książka szpiegowska mistrza tego gatunku. Zaskakujące intrygi i zwroty akcji w otoczeniu pięknych Karaibów.