To była bardzo ciekawa podróż. Stasiuk trafił w mój gust podróżniczy, bo podobnie jak i on lubię zwiedzać miejsca, o których zapomniał czas i świat. Jego nie interesuje Europa Zachodnia ze swoim blichtrem, porządkiem i planem. Bardziej interesują go zaułki wschodnich rubieży Europy, jej ciemne kąty, miejsca i życia, dla których zatrzymał się czas. Dla autora w podróży najważniejszy jest zapomniany stary cmentarz, ludzie przesiadujący we wsi na ławkach przed swoim domostwem, wieś poznana od strony jej obejścia, a także wnętrze zapomnianej, zapuszczonej knajpy, w której wypicie piwa sprawia mu o wiele większą przyjemność i niż gdzie indziej. Stasiuk podróżuje dla takich miejsc. I opisuje je oraz ludzi tam żyjących w sposób nieoczywisty, lecz wspaniały. Skacze z miejsca na miejsce, ze wspomnienia w wspomnienie traktując je w opisie na równi z marzeniami sennymi i posługując się językiem niemal poetyckim. Jest tam dosłowność miejsca przefiltrowana przez subiektywne odczucie tego miejsca.
Niezwykle przyjemnie czytało się tę rzecz.

To była bardzo ciekawa podróż. Stasiuk trafił w mój gust podróżniczy, bo podobnie jak i on lubię zwiedzać miejsca, o których zapomniał czas i świat. Jego nie interesuje Europa Zachodnia ze swoim blichtrem, porządkiem i planem. Bardziej interesują go zaułki wschodnich rubieży Europy, jej ciemne kąty, miejsca i życia, dla których zatrzymał się czas. Dla autora w podróży...