Nigdy jeszcze nie czytałam książki napisanej przez Islandczyka, więc mam nadzieję, że ta miałkość wyboru zostanie mi wybaczona. :)
Ponury i przytłaczający klimat znany z literatury skandynawskiej znajdziemy i tu. W książkach Szwedów czy Norwegów ważne (a może i ważniejsze) od śledztwa i zagadki jest tło obyczajowe, rozumiane przez sięganie po mroczne zagadki z przeszłości. Tu wiele osób ukrywa "trupy w szafie", ten i ów jest nieciekawym typkiem czy nawet zwykłym zwyrodnialcem. Indridason trzyma się i tej drogi. W jego książce śledztwo w sprawie wykopanych na budowie ludzkich kości przeplata się z retrospekcjami sprzed kilkudziesięciu lat, podczas których poznajemy pewnego potwora w ludzkiej skórze, znęcającego się nad rodziną. Pod koniec wątki się oczywiście ładnie łączą. W tle mamy zgrabnie zarysowane tło, czyli rozrastający się Reykjavik i - rzecz nieodzowna - hojnie opisane (nieudane) życie osobiste policjanta-protagonisty.
Słowem - klasyk skandynawizmu. Dla mnie niezaprzeczalną zaletą kryminału Islandczyka była jego zwięzłość - w porównaniu do szwedzkich kolegów/koleżanek, którzy potrafiliby to samo rozwlec w trzykrotnie grubszą (i nudniejszą) książkę.
Czyli oprócz Björk i Sigur Rós mogę dopisać sobie kolejnego ciekawego twórcę z Islandii do listy. :)

Nigdy jeszcze nie czytałam książki napisanej przez Islandczyka, więc mam nadzieję, że ta miałkość wyboru zostanie mi wybaczona. :)
Ponury i przytłaczający klimat znany z literatury skandynawskiej znajdziemy i tu. W książkach Szwedów czy Norwegów ważne (a może i ważniejsze) od śledztwa i zagadki jest tło obyczajowe, rozumiane przez sięganie po mroczne zagadki z przeszłości....