Magdalena Kostyszyn jest absolwentką filologii polskiej (specjalizacja filmoznawczo-teatrologiczna) oraz dziennikarstwa, a od sześciu lat pracuje w branży PR. Jak sama deklaruje: lubi dobrą literaturę, taką co to chwyta za rękę i zachęca, by spędzić z nią upojną noc; seriale – dla nich łamie wszystkie zasady humanitarnego spędzania wolnego czasu; podróże – te małe i te duże oraz spacery z psem. Jest również blogerką piszącą bloga venilakostis.com, ale najbardziej znana stała się z prowadzenia fanpage'a na Facebooku o wymownej nazwie: Chujowa Pani Domu, który do tej pory zebrał pół miliona polubień. Z inspiracji tej ostatniej działalności powstała książka „Ch...owa Pani Domu”, którą chcę wam dzisiaj przedstawić.

Książka ta reklamowana jest określeniem, że to pierwszy antyporadnik w wersji #nofilter i nie ma w tym zbyt wielkiej przesady, chociaż moim zdaniem jest to raczej zbiór tematyczny felietonów – humorystycznych i w większości przypadków naprawdę zabawnych.

„Ch...owa Pani Domu” podzielona jest na siedem rozdziałów, a każdy w sposób prześmiewczy opisuje szarą rzeczywistość i problemy, które dźgają boleśnie w bok każdą z nas – piszę „każdą” ponieważ, nie oszukujmy się, ta książka dedykowana jest kobietom. Ten antyporadnik na każdej kolejnej stronie obnaża życie w pełnej okazałości, autentyczne i codzienne. Nie zawiera on fałszywych rad ludzi, którzy sami nigdy się do nich nie stosowali, Magdalena Kostyszyn bowiem pokazuje jak wygląda nieidealna rzeczywistość. W związku z tym dostajemy tu pełno porad jak w prosty i przyjemny sposób nie być idealną panią domu oraz jak ułatwić sobie życie odcinając się od absurdalnych w większości wymagań wobec kobiet, którymi atakowane jesteśmy na każdym kroku w mediach wszelkiego rodzaju.

Tytułową panią domu jestem od kiedy weszłam w dorosłość i wyprowadziłam się od rodziców (mając matkę pedantkę nie da się w spokoju być ch...ową panią domu). Mimo wszystko nie jeden raz podejmowałam przeróżne działania, na skutek bombardowania z każdej strony modą na doskonałość, aby zmienić ten stan i przypodobać się mojemu partnerowi, prawie-teściowej i komukolwiek innemu, czy chociażby dać dobry przykład moim kotom. Na dłuższą metę to się nie udawało. I tak funkcjonowałam sobie „ch...owo”, podgryzana od czasu do czasu przez wyrzuty sumienia, które gdzieś z tyłu głowy szeptały mi o tym, że moje chwile zadowolenia z samej siebie są kompletnie nie na miejscu, bo powinnam bardziej się starać, przede wszystkim lepiej wyglądać, zacząć lepiej zarabiać, nauczyć się lepiej gotować (a zwłaszcza piec ciasta), lepiej...

„Tylko po co?” - zapytałaby zapewne autorka i po lekturze „Ch...owej Pani Domu” w pełni ją rozumiem i się z nią zgadzam. Ba! Postanowiłam utrzymać swój ch...owy status do końca życia i pozbyć jakichkolwiek wyrzutów sumienia. „Ch...owo” od teraz oznacza dla mnie „normalnie”. Nie chodzi tu bowiem o całkowite odpuszczenie sobie, kompletne nicnierobienie czy rezygnację z czegokolwiek. Wręcz przeciwnie, chodzi o to, żeby robić wszystko to, na co ma się ochotę lub po prostu trzeba zrobić, ale po swojemu i przede wszystkim bez ciągłego porównywania się do innych, a zwłaszcza do tych, którzy zawsze są chodzącymi ideałami (każda z nas ma przynajmniej jedną taką znajomą, która zawsze wszystko robi idealnie i przy tym zawsze wygląda idealnie).

Właśnie to jest głównym przesłaniem „Ch...owej Pani Domu” - że warto się zatrzymać w tym szaleńczym pędzie do perfekcji i spojrzeć z dystansem na swoje otoczenie, rodzinę, znajomych, pracę i dom, a przede wszystkim na samą siebie. Myślę, że każda kobieta się mniej lub bardziej w którymś momencie tej książki odnajdzie, ponieważ autorka przedstawia kompleksowy wybór życiowych sytuacji, z którymi na co dzień się mierzymy – między innymi: rozmowa kwalifikacyjna, wizyta u ginekologa, przedświąteczna gorączka, postanowienia noworoczne, stosunki międzysąsiedzkie i wybór partnera. Robi to ironicznie, w pewien sposób groteskowo, okraszając to, co pisze wspaniałym poczuciem humoru. Jest to kolejna ważna umiejętność – umiejętność dostrzegania i niedemonizowania śmiesznostek i absurdów codziennego życia, a przyswojenie sobie umiejętności śmiania się z nich. Przecież śmiech to zdrowie, prawda?

Magdalena Kostyszyn ma wyjątkowo lekkie pióro. „Ch...owa Pani Domu” to książka napisana bardzo lekkim językiem, momentami wręcz potocznym, znajdziemy w niej również wiele anglicyzmów, kolokwializmów, a także wulgaryzmów, co o dziwo naprawdę nie razi. Mamy tu również trochę nawiązań do literatury, filmu i muzyki, które przyjemnie uzupełniają całość tego nietypowego dzieła.

Tę książkę serdecznie poleciłabym każdej kobiecie (zwłaszcza z tych, które starają się aż za bardzo), każdej pani domu, a w szczególności tej najbardziej perfekcyjnej – może dzięki tej lekturze poczuje, że „przyznanie się do własnych porażek nie jest słabością, ale siłą” i że czasami naprawdę bardziej wartościowo spędza się czas w bałaganie, ale przy lampce wina niż gubiąc oddech przy pucowaniu mieszkania na wysoki błysk.

Na koniec pragnę dodać, że domagam się zadośćuczynienia od autorki za uszczerbek na zdrowiu w postaci zakwasów powstałych na skutek: spazmów niekontrolowanego rechotu, trzęsawki chichoczącej (kiedy czytałam w miejscach publicznych), porykiwań radości, duszenia się ze śmiechu, a także obfitego płaczu (ze śmiechu również). Pragnę również zadośćuczynienia za ten wielokrotnie opluty herbatą monitor przez regularne parskanie śmiechem (a także za kilka przypadków zadławienia się tą cieczą). A tak serio, to czekam na kontynuację „Ch...owej Pani Domu”, ponieważ Magdalena Kostyszyn z pewnością nie powiedziała nam jeszcze wszystkiego.

Bardzo chciałabym podziękować Stowarzyszeniu Sztukater za udostępnienie mi egzemplarza recenzenckiego.

Recenzja znajduje się również na blogu straszliwabuchling.blox.pl.

Magdalena Kostyszyn jest absolwentką filologii polskiej (specjalizacja filmoznawczo-teatrologiczna) oraz dziennikarstwa, a od sześciu lat pracuje w branży PR. Jak sama deklaruje: lubi dobrą literaturę, taką co to chwyta za rękę i zachęca, by spędzić z nią upojną noc; seriale – dla nich łamie wszystkie zasady humanitarnego spędzania wolnego czasu; podróże – te małe i te duże...