„Leśna polana” pióra Katarzyny Michalak to książka otwierający nowy cykl tej autorki. Jest to powieść obyczajowa, w której fabułę pisarka wplotła wydarzenia z XX-wiecznej historii Polski. Lektura nie odbiega zbytnio klimatem od pozostałych tytułów napisanych przez twórczynię „Poczekajki”. Jest niezwykle mocno naładowana sporymi emocjami i ma w sobie to coś, co rzesze fanek kochają – wyrazistość i słodycz. Wszystko w fabule jest konkretne – czarne lub białe. Bohaterowie albo są idealni, albo zaliczają się do czarnych charakterów. Wiele scen ma odcień dramatyczny, ocierający się o sensację, nie brak zawirowań i zaskakujących zwrotów akcji. Ma się też wrażenie, że opisana historia jest jednak mało realna i nieco bajkowa.

Postaciami z pierwszego planu są trzy kobiety i trzej mężczyźni. One poznały się w ośrodku psychiatrycznym, gdzie odbywały leczenie i dochodziły do siebie po trudnych przejściach. Oni mieli nieszczęście mieszkać pod jednym dachem z tym samym ojczymem – mężczyzną, którego nie można określić inaczej niż sadysta i psychopata. Gabrielę, Majkę i Julię połączyła mocna przyjaźń przypominająca idealne siostrzane więzy. Wiktor jako najstarszy niczym rodzony brat zaopiekował się Marcinem i Patrykiem. Stał się ich obrońcą, wybawicielem, rodzicem, aniołem stróżem. Poświęcił swoją osobę dla ich dobra. Drogi Gabrieli i Wiktoria kiedyś się splotły i na polu zawodowym i na gruncie prywatnym. Wybuchło uczucie, pojawiły się wspólne plany na całe życie i myśli o zamieszkaniu w uroczym domku na Leśnej Polanie. Marzenia jednak pokrzyżowało zło i mroczna przeszłość za sprawą osoby, która w pełni zasłużyła na piekło. Czy dobro poniosło ostateczną porażkę i nie ma możliwości by nastąpił happy end? Czy ta miłość nie ma szansy odżyć, czy ten związek może zostać reaktywowany i zakończyć się przed ołtarzem?

Katarzyna Michalak w pewnym sensie mocno mnie zaskoczyła. Nie przypuszczałam, że zamieści w jednej książce tyle brutalnych scen, tyle drastycznych wydarzeń, które w realnym świecie są raczej mało prawdopodobne. Tym zabiegiem zbudowała napięcie, grozę, strach. Pokazała duszę człowieka, którego opętało zło i zawładnęło nim bez reszty. Pokazała strach dzieci, których dzieciństwo jest katorgą i drogą obfitą w same ostre ciernie. Tym samym „Leśna polana” nie przypomina typowego romansu, choć opowiada o pewnej miłości. Przy jej lekturze ma się momentami wrażenie że pochłaniamy mocny thriller czy horror. Bohaterowie są wyraziści, konkretni, nie zmieniają się, nie przechodzą metamorfoz. Tym samym wydają się iluzoryczni i mirażowi. Autorka wykreowała w kontraście do makabrycznych zdarzeń cudowne miejsce. Szczegółowo je opisała i dała zasmakować jego idylli. Tym samym pozwoliła czytelniczkom zamarzyć o prześlicznym domku, w którym mieszka miłość, szczęście i to, co dobre, a ową chatynkę otuliła przepiękną przyrodą. Wykreowała kolejny literacki eden, gdzie z pewnością pomieszkałoby wiele osób z czytelniczego grona.

Zakończenie jest adekwatne do całokształtu. Zagadka pozostaje nierozwiązana i nie pozostaje nic innego jak czekać na kolejny tom serii, by dowiedzieć się co dalej spotka poznane postacie. „Leśna polana” to książka, która wyróżnia się z grona powieści literatury kobiecej – treścią, stylem, pomysłem na fabułę, konstrukcją. Jestem pewna, że wielu czytelnikom zapadnie w pamięć. To idealna lektura zwłaszcza dla osób wrażliwych i romantycznych, które łatwo się wzruszają. To właśnie im najbardziej ją polecam.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik