Wiecie co? Coś jest na rzeczy, kiedy mówi się o dziecięcych bohaterach, którzy w kolejnych częściach dorastają. I miał rację jeden z bohaterów, kiedy wyrażał swoją obawę o to, że Pollyanna dorosła.
Jeżeli ktoś nie wie, kim jest ta bohaterka, to napiszę w skrócie, że jest literacką prekursorką w wyznawaniu filozofii pozytywnego myślenia (jak się mylę, to proszę poprawić :-)). Miała swój urok jako dziecko - naiwne, beztroskie i bezpośrednie. Jako nastolatka zaczyna dostrzegać, że nie wszystko wypada, a już jako dorosła kobieta... Niby jest radosna, ale czegoś w niej brakuje. Chyba trzeba odjąć trochę centymetrów wzrostu i lat. Nie żebym krytykowała książkę 'Pollyanna dorasta'. Przyznam się, że wątek romansowy trochę zbił mnie z tropu, a w powieściach tamtego okresu ma on swojski urok. I dlatego od czasu do czasu lubię poczytać sobie taką pozycję, gdzie wszyscy patrzą na coś zupełnie innego niż teraz ;-).
'Pollyanna dorasta' to nawet fajne uzupełnienie historii z pierwszej części, ale, jak to bywa z kontynuacją, nie zawsze dorównuje tej wcześniejszej opowieści. Ale nie jest tak źle, tylko osobiście wolę Pollyannę jako dziecko, a nie jako dorosłą kobietę. Taki urok dziecięcych bohaterów.

Wiecie co? Coś jest na rzeczy, kiedy mówi się o dziecięcych bohaterach, którzy w kolejnych częściach dorastają. I miał rację jeden z bohaterów, kiedy wyrażał swoją obawę o to, że Pollyanna dorosła.
Jeżeli ktoś nie wie, kim jest ta bohaterka, to napiszę w skrócie, że jest literacką prekursorką w wyznawaniu filozofii pozytywnego myślenia (jak się mylę, to proszę poprawić...