Jak ja się cieszę, że wreszcie skończyłam czytać ten "twór". Chyba nigdy się tak nie męczyłam, czytając coś "dla przyjemności". Pierwsza rzecz, która kompletnie mi nie odpowiadała i przez którą miałam ochotę cisnąć książkę w cały świat to forma. Nie mam pojęcia czy to wywiad, czy pamiętnik demonologa, czy dziennik prowadzącego wywiad, czy jeden wielki miks. Wiem za to, że chaos w narracji nie pozwolił mi się skupić na treści, jednocześnie powodując, że nie wczułam się wcale, a chociaż o kapeczce strachu mogłam zapomnieć. Wracając do treści to niestety, za dużo jej tam nie było - wieczne biadolenie o czarnej magii i tabliczkach oujia, w kółko powtarzanie utartych zdań o "zapraszaniu demona" do swojego domu, jakieś latające przedmioty i fekalia. Schematyczne opisy opętań, stare historię, które każdy miłośnik horrorów zna od dawien dawna. Żeby jeszcze były w inny sposób opisane to może było by ciekawie, ale tak - było tylko męcząco i usypiająco. Czy książka straszy? Nie mam pojęcia. Nie bałam się po niej ani bardziej ani mniej. Bałam się dokładnie tak samo, jak zazwyczaj gdy jestem sama w domu czy sama na piętrze. Jeśli już wystraszyło mnie jakieś puknięcie czy inny dźwięk to niestety nie była to zasługa książki. Gdyby nie odpowiedni nastrój i bujna wyobraźnia pewnie nie przeszedł by mnie nawet dreszcz. W porównaniu do filmu "Obecność" owa pozycja to książkowy dramat i usypiacz. A chyba po przeczytaniu horroru nie powinno się zasypiać jak dziecko, nawet nie pamiętając za bardzo treści książki. Nie wiem - może jestem uodporniona, może za dużo już takich pozycji w życiu przerobiłam, ale na pewno nie byłam trzymana w napięciu. Ba! Nawet nie ciekawiło mnie, co znajdę na kolejnej stronie. Opętanie jakiejś laski w Niemczech? Ziew, to już było. Opętana laleczka Anabelle? Brzmi raczej jak komedia, a nie horror. Nie polecam, kilka dni zmarnowane na czytanie tego bzdetu. Już lepiej obejrzeć sobie jakiś dobry film, niż się z tym męczyć.

Jak ja się cieszę, że wreszcie skończyłam czytać ten "twór". Chyba nigdy się tak nie męczyłam, czytając coś "dla przyjemności". Pierwsza rzecz, która kompletnie mi nie odpowiadała i przez którą miałam ochotę cisnąć książkę w cały świat to forma. Nie mam pojęcia czy to wywiad, czy pamiętnik demonologa, czy dziennik prowadzącego wywiad, czy jeden wielki miks. Wiem za to, że...