Rok 1959. Apogeum zimnej wojny. Radzieckie służby wywiadowcze działające w Stanach Zjednoczonych, wdrażają operację mające na celu zmuszenie do współpracy dyrektora placówki badawczej, wykonującej zlecenia Pentagonu. Ów dyrektor jest łatwym celem. Jego nietypowe preferencje seksualne powodują, że łatwo wpada w profesjonalnie zastawioną pułapkę. Jednak ta misternie przygotowana akcja ma nieoczekiwany rezultat. Nie taki jakiego by sobie życzyli Rosjanie...

Rok 2012. Rosyjski naukowiec, pracownik prywatnego instytutu w Moskwie, w zapomnianym post-kagebowskim archiwum odnajduje starą dokumentację badawczą. Za jego namową instytut wdraża porzucony projekt, wietrząc biznesowy sukces. Badania współfinansowane przez japońską korporacje ruszają pełną mocą. Ale tak jak wiele lat temu, tak obecnie, nic nie idzie zgodnie z zamierzeniami. Pomysłodawca wdrożenia projektu zostaje brutalnie zamordowany, a całą sprawą coraz mocniej zaczyna się interesować CIA i Mossad. Obie agencje podejmują niezależnie działania, by dotrzeć do rezultatów badań. I tu niepodziewanie staje im na drodze ktoś, kogo nigdy by się nie spodziewali. Siedemnastoletnia dziewczyna, córka zamordowanego naukowca. Dzięki przypadkowi i zapobiegliwości ojca, to ona przejmuje dokumentację i finalny rezultat prac badawczych: sześć ampułek gotowej, śmiercionośnej substancji, będącej w istocie nowym rodzajem broni biologicznej. Od tej pory dziewczyna staje się celem dla dwóch największych organizacji wywiadowczych na świecie. Wiedziona instynktem, z początku bardzo nieporadnie, podejmuje walkę. Oczywiście nikt jej nie traktuje poważnie. Bo kim dla profesjonalistów jest siedemnastolatka? Nikim. Ale ponownie nic przebiega tak, jakby sobie tego życzyli zawodowcy. Agenci operacyjni, na własne życzenie, wplątują się w grę, w której uważają się za zwycięzców. Jednak ta młoda dziewczyna okazuje się nie taka bezbronna i naiwna jak myśleli...



Powieść autorstwa Jurija Jakowa, łączy ze sobą kilka gatunków, płynnie przeskakując między konwencją powieści szpiegowskiej, techno-thrillera i kryminału o widocznych wątkach polityczno-historycznych. „Czerwony Parasol” od początku do finału żongluje schematami, co chwilę jednak zaskakując czytelnika nieoczywistymi rozwiązaniami. Mamy tu wyścig zbrojeń, rywalizację służb i brutalną walkę o informację. Powieść rozgrywa się na przestrzeni 50 lat i jej struktura ułożona jest w sposób chronologiczny. Buduje to klimat, wprowadza napięcie, a także uwiarygodnia fabułę, rozpoczynającą się w czasach zimnej wojny, pozwalając zrozumieć zaszłości historii. Dużą rolę w „Czerwonym Parasolu” odgrywa pełen smaczków stylizowany język. Przyjemności z czytania dodają popkulturowe wtręty, zabawne nawiązania oraz dialogi, oparte na przyjacielskich sprzeczkach i słownych przepychankach. Ale to tylko „miły” dodatek do misternie skonstruowanej szpiegowskiej piramidy, pełnej brutalności i śmierci. Powieść Jakowa, w której osnową dla części epizodów są autentyczne wydarzenia i postacie, przedstawia walkę o przejęcia niebezpiecznej substancji, stworzonej w czasie zimnej wojny. Nikt nie cofnie się przed szantażowaniem, torturowaniem i zabijaniem, by ją zdobyć. Akcja swobodnie skacze po krajach i kontynentach, tak jak przystało na powieść sensacyjną. Imponuje też wiedza autora: operacyjna, militarna i techniczna. Autor ukazuje działania służb wywiadowczych bardzo autentycznie i rzeczowo, co sprawia, że „Czerwony Parasol” czyta się jak sporządzony przez „człowieka z wewnątrz” profesjonalny opis zdarzeń. Także, co wydaje się ważne, Autor w bardzo dyskretny sposób, unikając psychologizowania, a przez to wiarygodnie, przedstawia sytuację, gdy dramatyczne wydarzenia na siłę wpychają niedoświadczoną młodą osobę w dorosłość. Bo „Czerwony Parasol” to nie tylko zimna rozgrywka. Nie brakuje tu też zwykłej obyczajowości, reprezentowanej przez osobę z zewnątrz, młodą dziewczynę, siedemnastolatkę, która pozornie znalazła się w nieodpowiednim czasie, w nieodpowiednim miejscu. To ona, zupełnie niespodziewanie staje wszystkim na drodze, a wkrótce przeistoczy się w nieprzewidywalnego w swych działaniach, a przez to trudnego przeciwnika. Przez co konflikt między zawodowcami i zupełną amatorką przybierze nieoczekiwany obrót.

To właśnie ta młoda dziewczyna jest osią powieści, i w tej roli spisuje się doskonale. Z jednej strony, delikatna i wrażliwa, a z drugiej, agresywna i nie cofająca się przed niczym, w chwilach gdy musi się zmierzyć z dużo silniejszym przeciwnikiem. Powierzając tej młodej dziewczynie rolę głównej postaci w książce, Autor, w odważny sposób, przełamuje stereotyp bohatera powieści sensacyjnej. Jednak absolutnie nie pozwala, by złamana została gatunkowa konwencja i stylistyka.