Ten dziwny w moment, w którym uświadamiasz sobie, że bardziej podoba ci się poboczna seria niż królowa matka.
Lubię historię Black Jacka, jednak nie pałam jakimiś głębszymi uczuciami do żadnej postaci z Zaginionej Floty. W przeciwieństwie do Lost Stars, gdzie lubię praktycznie każdego, nawet pobocznych bohaterów, pojawiających się na kilku stronach czy domniemanych dupków do odstrzału (ach, pozory mylą). Postacie są dużo mniej doskonałe, ale przez co bardziej rzeczywiste i wyraziste. Większość z nich ma coś na sumieniu, nikt nie jest kryształowy, jednak postacie ani specjalnie nad tym ubolewają ani nie robią z siebie biednych, zmaltretowanych przez system męczenników. Po prostu próbują przeżyć i poskładać świat do kupy, przez co kibicowanie im staje się nad wyraz naturalne. Nie wiem jak Campbell to zrobił, ale wydaje mi się, że lepiej bawił się pisząc tę serię niż swoje dzieło flagowe.
Ogólnie, satysfakcjonujące zakończenie z przytupem. Działo się dużo, było kilka pozytywnych zaskoczeń, bitwy nie zawiodły, krew popryskała, zdarzyło się pociągnąć nosem, a Lost Starsy lądują w chwalebnym zbiorze moich ulubionych serii. Polecam.

Ten dziwny w moment, w którym uświadamiasz sobie, że bardziej podoba ci się poboczna seria niż królowa matka.
Lubię historię Black Jacka, jednak nie pałam jakimiś głębszymi uczuciami do żadnej postaci z Zaginionej Floty. W przeciwieństwie do Lost Stars, gdzie lubię praktycznie każdego, nawet pobocznych bohaterów, pojawiających się na kilku stronach czy domniemanych dupków...