Gotycka maniera jest niezwykle kusząca dla debiutujących w tym gatunku, acz jest to jednocześnie niezwykle śliska konwencja, łatwo bowiem popełnić na tym polu popkulturowe, płytkie historyjki. Jak pokazuje bogata tradycja literacka, powieści gotyckie rozpoznaje się poprzez wykorzystanie przez autora motywów dobrze nam znanych – skrzypiących schodów, zagrożonej działaniem sił zła dziewicy, mrocznych przestrzeni i księżyca w pełni. Ale prawdziwy gotyk zasadza się nie tylko na powyższych – i innych – toposach. Gotyk jest przede wszystkim wyrazem transgresji, szaleństwa czy pragnień, które potrafią wytrącić z równowagi czytelnika oraz tym samym zapewnić mu współudział w opowieści. Wraz z pojawieniem się debiutu brytyjskiego, bardzo obiecującego pisarza literatura gotycka bezsprzecznie zyskała na jakości.

Coś groźnego czai się w Pustkach – dziwnym uroczysku gdzieś na północy Anglii. Niewielka grupka katolików podróżuje tam każdej wiosny w ramach wielkanocnej pielgrzymki do miejscowego sanktuarium, postrzeganego przez bohaterów jako panaceum na kalectwo Hanny’ego – brata narratora. Pobyt grupy wiernych zamyka się jednak w złowrogich scenach. W krótkim czasie stają się oni świadkami niewyjaśnionych zdarzeń mających swoje źródło w pogańskich rytuałach miejscowych, a ich wiara w Boga zostaje w nieunikniony sposób nadszarpnięta. Poprzez ich niepokoje Pustki zdają się żyć własnym życiem, stając się jedną z pełnoprawnych „postaci” tej mrocznej powieści Hurleya.

„Pustki”, które trafią do polskich księgarń 31 sierpnia dzięki wydawnictwu W.A.B. to narracja, która ma w sobie demoniczność z „Dziecka Rosemary” Iry Levina, zagadkę, jak z powieści Agathy Christie oraz diabelnie dobrze wpisujący się w aurę tajemnicy psychologizm znany z twórczości Stephena Kinga. Nie przesadą będzie powiedzieć, że to jedna z lepszych rzeczy w obrębie gatunku. Niepokojąca. To najwłaściwsze słowo określające ten przemyślany debiut. „Pustki” to historia braci zamkniętych między konwencjami wiary katolickiej, narzuconej im przez fanatyzm religijny matki a dzikością świata przyrody, której doświadczają podczas świątecznego pobytu w tytułowych Pustkach. Żadna ze stron nie jest jednoznacznie zła ani dobra, a sama powieść zmaga się z przedefiniowaniem pozycji wiary na pograniczu rozsądku a irracjonalności.

Hurley zawiesza swoją opowieść w płynnej przestrzeni między nadprzyrodzonym a dziwacznym. Pełno tu religijnej symboliki, niedopowiedzeń, metafizycznego ciężaru wpisanego w rysunek potęgi przyrody Pustek. Trudno o bardziej enigmatyczną prozę niż „Pustki”. Zaskakująco mroczna, niespodziewanie ambitna.

Justyna Anna Zanik