Się na „Koszałki opałki” skusiłam. Bo myślałam, że to bzdurki zabawne będą, że literackich zupek-nic skosztuję, że kolorowe paciorki poprzebieram…a tu doktor Korczak mnie podleczył. Niby leciutko, zabawnie i słodko pachnie, niepoważnie, cymesik delikatny, a tak naprawdę to solidna łycha syropu, co kręgosłup moralny prostuje. I zdaje się, że piołun był głównym składnikiem tego leku, a na poprawę smaku lukrecji dodano…

Zachwyca mnie lekkość stylu Korczaka, jego poczucie humoru i dystans do siebie samego. Poraża ostrość jego wzroku i to, że ręka mu nie drgnie, gdy pod pozorem żarciku obnaża różnorakie społeczne niedociągnięcia. Na początku perskie oko, ha, ha, hi, hi i bach - prawdę prosto w oczy. Ha, ha, hi, hi – a głowy nie odwracaj, oczka szerzej otwórz. A co? Z takiej perspektywy się jeszcze na te rzeczy nie patrzyło? Ale przecież to żarcik niewinny, oj tam, oj tam.

Fantastyczne są te felietony Korczaka – lekkim stylem o rzeczach ważnych, o sprawach, którym zawsze trudno o rzecznika. Spektrum tematyczne szerokie, ale zawsze blisko człowieka. I szpila celnie włożona. Warto przeczytać.

Się na „Koszałki opałki” skusiłam. Bo myślałam, że to bzdurki zabawne będą, że literackich zupek-nic skosztuję, że kolorowe paciorki poprzebieram…a tu doktor Korczak mnie podleczył. Niby leciutko, zabawnie i słodko pachnie, niepoważnie, cymesik delikatny, a tak naprawdę to solidna łycha syropu, co kręgosłup moralny prostuje. I zdaje się, że piołun był głównym składnikiem...