Lubię takie książki, które po przeczytaniu jeszcze na długo pozostają w pamięci, pokazują pewien problem, czy zjawisko i skłaniają do zastanowienia się nad nimi.
Widząc zapowiedź książki "To, co nam zostaje" byłam pewna, że jest ona warta przeczytania. Nie pomyliłam się.

Opis wydawcy:

Anna Foster ma trzydzieści sześć lat i jest we wczesnym stadium choroby Alzheimera. Wie, że rodzina

posyła ją do domu opieki Rosalind House dla jej własnego dobra. Spotyka tam Luke’a, jedynego rezydenta w wieku
zbliżonym do niej. Anna nie spodziewa się, że kiedy ona będzie się buntować przeciw temu, jak teraz wygląda jej życie, ono połączy ją z Lukiem więzami miłości. I chociaż choroba zabiera jej coraz więcej wspomnień, Anna walczy, próbując zachować jak najwięcej – w tym nowe, piękne uczucie.

Eve Bennett z dnia na dzień zostaje samotną matką i zmuszona jest zrobić użytek ze swojego kulinarnego wykształcenia. Gdy w Rosalind House poznaje Annę i Luke’a, jest głęboko poruszona łączącym tych dwoje uczuciem.

Tragiczny wypadek sprawia, że rodziny zakochanych postanawiają ich rozdzielić, natomiast Eve zaczyna się zastanawiać, jak wiele jest skłonna zaryzykować, aby temu zapobiec.


Książka ta skłania ro refleksji. Każdy z nas ma swoje życie. Poukładane bardziej lub mniej. Trudno wyobrazić sobie, co musi dziać się w głowie osoby, która mając 36 lat pewnego dnia dowiaduje się o tym, że dotknięta jest chorobą, która zmieni całe jej życie. Choroba Alzheimera. Choroba nieuleczalna i postępująca. Początkowo trudno sobie przypomnieć pewne zdarzenia z niedalekiej przyszłości. Potem zapomina się kim są najbliżsi. Doświadcza się wahań nastroju, trudności językowych, tracisz pamięć długotrwałą. Wszystko to prowadzi do tego, że nie jest się w stanie żyć i funkcjonować samodzielnie.
Najczęściej choroba ta kojarzona jest z osobami starszymi. Są jednak przypadki, gdy chorobą tą dotknięci zostają ludzie młodzi, ludzie w sile wieku. W pewnym momencie z racji na postępującą chorobę mogą stanowić zagrożenie dla siebie i innych. Wymagając opieki trafiają często do ośrodków.
W pewnym momencie życia decyzje za nich podejmują inni. Osoby te stają się ubezwłasnowolnione.
Czy dalej mają wszystkie prawa? Czy nadal mogą kochać? Czy i to prawo można im odebrać.

Na te pytania próbowałam sobie odpowiedzieć w trakcie i po lekturze książki. Opisana historia nie jest łatwa. Nie jest to książka, którą przeczyta się szybko, a potem odłoży na półkę i o niej zapomni.
Dla mnie książka ta pokazuje jak ważna w życiu jest miłość. Jak wielką ma siłę.
I kolejny raz uświadomiłam sobie, że ważne jest to, co tu i teraz. Przeszłości już nie ma. Przyszłość może nie nadejść. Jest to co tu i teraz.

Trzy powody, dla których warto przeczytać "To, co nam zostaje":
trzy narratorki, każda z nim opowiada swoją historię,
książka skłania do refleksji nad sednem człowieczeństwa, godności i mierzenia się z nieuleczalną chorobą,
historia pokazuje jak wiele znaczy miłość w życiu człowieka i że każdy powinien mieć do niej prawo.

Jeśli czytaliście książkę "Motyl" Lisy Genovy przeczytajcie także "To, co nam zostaje" Sally Hepworth.
Warto.

Lubię takie książki, które po przeczytaniu jeszcze na długo pozostają w pamięci, pokazują pewien problem, czy zjawisko i skłaniają do zastanowienia się nad nimi.
Widząc zapowiedź książki "To, co nam zostaje" byłam pewna, że jest ona warta przeczytania. Nie pomyliłam się.

Opis wydawcy:

Anna Foster ma trzydzieści sześć lat i jest we wczesnym stadium choroby Alzheimera. Wie,...