Po przeczytaniu całości mogę powiedzieć, że rozumiem, jak autor tworzy książki, które świetnie się filmuje i chętnie kupuje co tydzień po dość wysokiej cenie za rozdział. Otóż Belgravia jest w zasadzie baśnią odzianą w wiktoriański kostium. Można się w niej doszukać Kopciuszka (płci męskiej) czy Romea i Julii (zepsutej arystokracji i snobistycznych przedsiębiorców). Postacie, choć ciekawe i wyraziste, są zasadniczo dobre lub złe. W zamkniętym kręgu dwóch rodzin rozgrywa się na poły szpiegowska towarzyska intryga, która może wywrócić do góry nogami losy wielu ludzi. Ciekawe, jak w sumie przewidywalne, archetypiczne wątki nie pozwalają się oderwać od książki. Chcemy wiedzieć, czy młodzi będą razem, czy chciwość, zdrada i rozwiązłość zostaną ukarane a samotność i szlachetność wynagrodzone jak w każdej baśni. Autor znakomicie dozuje napięcie, z odcinka na odcinek odraczając najważniejsze wydarzenia. Podziwiam go również za dialogi - iskrzące od konfliktów, knowań, budujące charaktery bohaterów, pchające akcję do przodu. Podsumowując, uważam Belgravię za dobrą, wciągającą literaturę.


Część 1: Kupiec Trenchard jest synem straganiarza, ale dzięki szczęściu i ambicji zaopatruje obecnie w jedzenie całą armię Wellingtona. Jego status ma znów poszybować w górę, gdy jego śliczna i bezczelna córka Sophia dostaje od młodego wicehrabiego zaproszenie na słynny bal arystokratów u księżnej Richmond, w przededniu krwawej bitwy pod Waterloo. Pewne wydarzenia pokazują jednak, że niekoniecznie czytamy romans z mezaliansem.

Po przeczytaniu całości mogę powiedzieć, że rozumiem, jak autor tworzy książki, które świetnie się filmuje i chętnie kupuje co tydzień po dość wysokiej cenie za rozdział. Otóż Belgravia jest w zasadzie baśnią odzianą w wiktoriański kostium. Można się w niej doszukać Kopciuszka (płci męskiej) czy Romea i Julii (zepsutej arystokracji i snobistycznych przedsiębiorców)....