Książka w mojej opinii zupełnie chaotyczna. Jedynym wspólnym elementem jest zawieranie się w ramach czasowych istnienia PRL. Niemniej połączenie w jednym miejscu historii kabaretu, wyborów Miss, biografii Józefa Cyrankiewicza i dziejów krajowej motoryzacji po prostu nie mogło się udać. "Jak w kabarecie" oparte jest na sporej ilości źródeł, jednak przy książce traktującej o lekkiej tematyce nie jest to ani wymagane, ani potrzebne.
Trudno powiedzieć kto jest potencjalnym czytelnikiem tej książki. Pokolenie dzisiejszych 50 i 60-cio latków zna te fakty z autopsji, młodsi czytelnicy zainteresowani tematem znajdą więcej informacji w tekstach historycznych. Wartości rozrywkowej książka w sumie nie posiada.

Książka w mojej opinii zupełnie chaotyczna. Jedynym wspólnym elementem jest zawieranie się w ramach czasowych istnienia PRL. Niemniej połączenie w jednym miejscu historii kabaretu, wyborów Miss, biografii Józefa Cyrankiewicza i dziejów krajowej motoryzacji po prostu nie mogło się udać. "Jak w kabarecie" oparte jest na sporej ilości źródeł, jednak przy książce traktującej o...

trochę wieje nudą

trochę wieje nudą

Czytając takie pozycje, widzimy jak absurdalne były zasady życia w PRL-u. Niestety mimo tego, że czasami bawią, czasami smucą, dla ówczesnych ludzi były życiem codziennym, w którym największym problemem było co na siebie włożyć lub zjeść. Puste półki w każdym sklepie, kolejki po wszystko, jeśli coś rzucili, zakaz wyjazdu za granicę – nie były dla wszystkich, były wyjątki. Tym razem pozycja dotycząca tych bardziej uprzywilejowanych. Aktorzy, pisarze, piosenkarze i kabareciarze, klasyfikowani pod odpowiednie numerki, od których zależały przywileje, ale przede wszystkim wypłaty i wyjazdy na zgniły Zachód. Festiwale: Łańcut, Opole, Sopot trudno tam się było dostać, łatwiej było zachodnim artystom, nasi rodzimi przygrywali czasami do kotleta. Powstanie Mazowsza, Śląska – stawianie elit władzy na kulturę, tę ludową, ale mimo to cenzura, której oficjalnie nie było, a która była wszędzie. Mamy też wybory polskich miss, czasami w cieniu skandali, kuriozalnych sytuacji, te najpiękniejsze musiały zapewnić sobie same stroje, fryzury i kosmetyki, a ich nagrody znikały. Moda, która kiełkowała, ale ważniejsza była norma, nieważne co do ubrania, byleby zgodne z duchem partii, tak samo nasza polska myśl techniczna – samochód na miarę marzeń – Fiat 126p. Sportowcy, którzy trenowali, byli wybrańcami narodu, a jednocześnie „byli” górnikami. Ostatni rozdział dotyczył dwóch chyba najbardziej barwnych postaci tamtych czasów: Cyrankiewicza – czyli wiecznego premiera i młodego Jaroszewicza, określanego jako typowego bawidamka.
Polecam dla osób, które chciałyby poznać tamte czasy, ale bardziej tych „uprzywilejowanych”.

Czytając takie pozycje, widzimy jak absurdalne były zasady życia w PRL-u. Niestety mimo tego, że czasami bawią, czasami smucą, dla ówczesnych ludzi były życiem codziennym, w którym największym problemem było co na siebie włożyć lub zjeść. Puste półki w każdym sklepie, kolejki po wszystko, jeśli coś rzucili, zakaz wyjazdu za granicę – nie były dla wszystkich, były wyjątki....

Temat, jak to się mówi, miał potencjał, niestety ten potencjał został zaprzepaszczony. Wyjąwszy parę lepszych kawałków jak np. w ostatnim rozdziale o arystokracji PRL, gdzie znalazło się troszeczkę smaczniejszych kęsków z życia komunistycznych elit, reszta napisana nudnym wręcz siermiężnym językiem sprawozdań z posiedzeń plenum partyjnego. Przeleciałam z poczuciem zawodu i żalu. Szkoda.

Temat, jak to się mówi, miał potencjał, niestety ten potencjał został zaprzepaszczony. Wyjąwszy parę lepszych kawałków jak np. w ostatnim rozdziale o arystokracji PRL, gdzie znalazło się troszeczkę smaczniejszych kęsków z życia komunistycznych elit, reszta napisana nudnym wręcz siermiężnym językiem sprawozdań z posiedzeń plenum partyjnego. Przeleciałam z poczuciem zawodu i...

żeby przeżyć tamte czasy naprawdę trzeba było mieć poczucie humoru, trochę z nich pamiętam: braki i kombinowanie wszystkiego
jednak zupełnie inaczej żyło się władzy i ludziom z nią związanych, ci mieli wszystko

żeby przeżyć tamte czasy naprawdę trzeba było mieć poczucie humoru, trochę z nich pamiętam: braki i kombinowanie wszystkiego
jednak zupełnie inaczej żyło się władzy i ludziom z nią związanych, ci mieli wszystko

Już podtytuł sugeruje jak skonstruowana jest książka. Jest to zbiór literackich obrazów, anegdot i ciekawostek o PRLu. Autor wyszedł od sytuacji kabaretów, działalności estradowej i rzeczywistości w jakiej funkcjonowali artyści. Przywołał wspomnienia Zofii Czerwińskiej, Piotra Fronczewskiego Maryli Rodowicz. Z ich opowieści wyłania się świat wprawdzie szary, pozbawiony współczesnego przepychu i wszechobecnego ,,wszystkiego" ale mimo to ciekawy, fascynujący, intrygujący i ... zmuszający do kombinowania. A kombinowano wszędzie: by zdobyć coś czego brakowało, by stworzyć coś z niczego, coś załatwić, obejść cenzurę. Cenzura w środowisku artystycznym to też ważny element książki. Autor na przykładzie kabaretów Tey i Elita pokazuje jak wyglądała walka o możliwość zaprezentowania programu kabaretowego.

Ale nie tylko o kabarecie się mówi. Andrzej Klim ciekawie opowiada też o dwóch najważniejszych eksportowych zespołach PRLu - Mazowszu i Śląsku o ich twórcach i perypetiach związanych z ich działalnością. Znalazło się też miejsce by wspomnieć o Modzie Polskiej, sporcie i motoryzacji. Książka kończy się wspomnieniem dwóch postaci, które są przykładem arystokracji peerelowskiej - Józef Cyrankiewicz i Andrzej Jaroszewicz.

,,Jak w kabarecie" to zbiór wspomnień i migawek. Wspomnień pozytywnych, budzących zainteresowanie we współczesnym czytelniku a u tych pamiętających tę epokę może budzić nostalgię. Ale pewnie to tylko wygładzone przez czas anegdoty, takie jakie miło jest przywoływać bez poczucia tego co realnie za tym stało. Autor opowiada ciekawie i wciągająco ale trochę powierzchownie, każdy z tematów aż prosi się o rozwinięcie i zaprezentowanie w szerszej perspektywie. Jako osoba, która z rzeczywistością PRLowską nie miała do czynienie z ogromnym zainteresowanie czytałam i dowiedziałam się wielu rzeczy, które teraz wymagają uzupełnienia.

Już podtytuł sugeruje jak skonstruowana jest książka. Jest to zbiór literackich obrazów, anegdot i ciekawostek o PRLu. Autor wyszedł od sytuacji kabaretów, działalności estradowej i rzeczywistości w jakiej funkcjonowali artyści. Przywołał wspomnienia Zofii Czerwińskiej, Piotra Fronczewskiego Maryli Rodowicz. Z ich opowieści wyłania się świat wprawdzie szary, pozbawiony...

Nudna, po prostu nudna.

Nudna, po prostu nudna.

PRL był czasem bardzo specyficznym: początki telewizji, niewielka ilość programów, kreowanie wizerunku Polski interesującej i bogatej, współpraca z artystami, którzy odpowiadali władzom oraz specyficzna twórczość, a wszystko to w otoczce absurdu, dziwnych wytycznych, niezrozumiałych przepisów, utrudniania działalności i wielkiej popularności występów na scenie. Kiedy z dystansu popatrzymy na te czasy codzienność wydaje nam się, że każdy dzień był wielkim przedstawieniem kabaretowym. Mimo tego jedni wracają do tych czasów z wielkim sentymentem.
Taka podróżą jest książka „Jak w kabarecie. Obrazki z życia PRL”, w której z jednej strony znajdziemy informacje o salach koncertowych przepełnionych zwykłymi ludźmi spragnionymi rozrywki, inwestowaniu w określone obiekty, aby zaprezentować Polskę jak najlepiej. Nie zabraknie też obrazków biedy, zmagania się ze systemem, omijania przepisów, wspomagania alkoholem, żywiołowej młodości zmieszanej z chęcią działania zderzającą się z niepewnością posiadania paszportów oraz środków pozwalających na podróżowanie. Do tego maratony występów, niewielkie stawki, brud, smród, ludowa kiczowatość i uwielbienie ludu pracującego.
„Jak w kabarecie. Obrazki z życia w PRL” podzielono na dziewięć rozdziałów przybliżających inny element życia artystycznego w Polsce Rzeczypospolitej Ludowej. Amdrzej Klim w swojej bogatej książce zawarł wspomnienia artystów, odwołuje się do licznych prac analizujących ten okres w dziełach naszego kraju, obnaża cynizm, pokazuje pracę twórców jako walkę o przetrwanie, zmagania z cenzurą, której oficjalnie nie było, pokazuje „bratanie się” narodów, konieczność dbania o siebie, zmagania się z brakami towarów, narodową prowizorkę, osobiste porachunki, interesowność, nepotyzm i niska pozycja społeczna ludzi z wykształceniem, ale bez przynależności do partii. Z publikacji możemy dowiedzieć się, jak bardzo ważna była współpraca między ludźmi, możliwość załatwienia różnych spraw oraz jak często artyści oszukiwali, aby zarobić więcej.
W książce znajdziemy wiele zdjęć z tamtych czasów, dzięki czemu osoby nieznające ówczesnych realiów, kanonów mody mogą sobie wyobrazić, w jaki sposób ludzie się ubierali. Opisy zdobywania materiałów potrzebnych do stworzenia modnego stroju, konieczność polegania na znajomych nawet w błahych sprawach sprawiają, że zaczynamy patrzeć z nieco innej perspektywy na życie ówczesnych ludzi. Występy w miejscach pracy, oferowana przez pracodawców rozrywka zadziwia. Społeczeństwo żyjące w odmiennym niż obecnie tempie (nikomu nigdzie się nie spieszyło) zderzone z koniecznością niesamowitej aktywności ludzi estrady sprawiają, że zaczynamy patrzeć na te czasy jako świat paradoksów.
Lektura uświadamia czytelnikom, jak ważne miejsce w życiu społeczny odgrywała kultura proponowana przez państwo. Świadomość filtrowania treści kształtowania ich tak, aby przemycić ważne sprawy prostym ludziom oraz jednocześnie kontrolowanie każdego słowa przez urzędników sprawiało, że artyści balansowali na granicy swojego bytu na scenie, który zależał od przychylności partyjnych działaczy.
„Jak w kabarecie. Obrazki z życia PRL” to książka interesująca, napisana prostym językiem, opowiadająca o postaciach, które moje pokolenie jeszcze kojarzy, ale młodsze może już całkowicie nie znać (poza takimi wyjątkami, jak Maryla Rodowicz i kilka innych słynnych artystów).
Całość pięknie oprawiona, strony bardzo dobrze zszyte, rozdziały wzbogacone sporą ilością fotografii. Wszystko to sprawia, że książka jest atrakcyjna. Lekturę polecam wszystkim zainteresowanych tą epoka w naszej kulturze i historii.

PRL był czasem bardzo specyficznym: początki telewizji, niewielka ilość programów, kreowanie wizerunku Polski interesującej i bogatej, współpraca z artystami, którzy odpowiadali władzom oraz specyficzna twórczość, a wszystko to w otoczce absurdu, dziwnych wytycznych, niezrozumiałych przepisów, utrudniania działalności i wielkiej popularności występów na scenie. Kiedy z...

Siermiężne czasy PRL-u to wdzięczny temat, biorąc pod uwagę ciekawe filmy, interesujące seriale czy pouczające dokumenty. Są to nie tylko dramatyczne zmagania naszych rodaków, polegające na szukaniu sposobu, aby przetrwać, ale i zabójczo śmieszne komedie, wśród których wymienię tylko „Misia". Ten i podobne filmy mają na celu poważnie czy kpiąco, przybliżyć nam tamte czasy i ludzi, którym przyszło żyć w świecie pełnym absurdów.

Doskonałym przykładem, zbliżonej publikacji, tym razem książkowej, jest wydana przez Wydawnictwo Naukowe PWN, pozycja „Jak w kabarecie. Obrazki z życia w PRL”. Książka podzielona jest na kilka rozdziałów, opowiadających tym razem o życiu elit, które niepodzielnie rządziły, ale także zabawiały maluczkich, którym władza ludowa, nie mogła zapewnić chleba, więc dawała im przynajmniej igrzyska.

Oto na przykład jedna z historii opowiada, ku przestrodze jak mniemam, o zmaganiach jednego z kabaretów, który na co dzień musiał wałczyć niemal dosłownie z cenzurą, której to przedstawiciel w niemal każdym niewinnie brzmiącym słowie, widział zagrożenie dla władzy.

Legendarny koncert ABBY w Studio 2, który był właśnie takim zamydlaniem oczu obywatelom, jest tego chyba najjaśniejszym przykładem. Oczywiście, nie chodzi o sam koncert, ale o władzę, która tym wydarzeniem chciała powiedzieć: „Wcale nie jest źle, skoro przyjeżdża tak znakomity zespół i gra dla wszystkich". Oczywiście mało kto w to wierzył, jednak propaganda to rzecz święta. Innym przykładem mogą być pierwsze wybory Miss Polonia, w trakcie których dziewczęta musiały same zadbać o choreografię, a nawet stroje, w jakich występowały, bowiem typowa polska prowizorka nie gwarantowała nic, a co najwyżej dużymi krokami zapowiadała zbliżającą się katastrofę.

Polityczne elity nie liczyły się z nikim i z niczym. Na ich skinienie było dosłownie wszystko, a zwykli ludzie zazwyczaj musieli się obyć tak zwanym smakiem, próbując przełknąć porażkę i żyć dalej, mając nadzieję na jakąś zmianę.

Takich przykładów w jest więcej. Książka, w twardej oprawie cieszy oko nie tylko zabawnymi dla czytelnika historiami, ale też ciekawymi fotografiami z tamtej epoki, które dodatkowo przybliżają przytaczane opowieści. Jest z czego wybierać, co sprawia, że z całą pewnością pozycja warta uwagi.

Siermiężne czasy PRL-u to wdzięczny temat, biorąc pod uwagę ciekawe filmy, interesujące seriale czy pouczające dokumenty. Są to nie tylko dramatyczne zmagania naszych rodaków, polegające na szukaniu sposobu, aby przetrwać, ale i zabójczo śmieszne komedie, wśród których wymienię tylko „Misia". Ten i podobne filmy mają na celu poważnie czy kpiąco, przybliżyć nam tamte czasy i...

Okres PRL-u w Polsce każdy ze starszego pokolenia pamięta inaczej, każdy pamięta co innego, ale można też doszukać się pewnych elementów wspólnych. Na pewno większości kojarzy się z szarzyzną, brakiem wszystkiego co potrzebne do funkcjonowania w życiu codziennym. Ale, to spojrzenie okiem zwykłego obywatela nijak nie ma się do tego, jak ten okres wspominają ci „wielcy”, nierzadko ze szklanego ekranu.



Publikacja Andrzeja Klima odsłania kulisy życia estradowego, festiwalowego, ludowego, sportowego, czy motoryzacyjnego i nie tylko. To faktycznie obrazy – kadry przybliżająca życie kulturalne, rozrywkowe i arystokratyczne, czyli z wyższego szczebla, z okien brylujących wówczas elit. A różniło się ono od zwykłego, przeciętnego Polaka znacząco, a nawet w znacznej mierze. Pełne absurdów, nonsensów, a nawet zakłamania, czy skandali.

Zapraszam na całą recenzję:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2016/08/8222Jak-w-kabarecie-Obrazki-z-zycia-PRL8221.html

Okres PRL-u w Polsce każdy ze starszego pokolenia pamięta inaczej, każdy pamięta co innego, ale można też doszukać się pewnych elementów wspólnych. Na pewno większości kojarzy się z szarzyzną, brakiem wszystkiego co potrzebne do funkcjonowania w życiu codziennym. Ale, to spojrzenie okiem zwykłego obywatela nijak nie ma się do tego, jak ten okres wspominają ci „wielcy”,...