Dwanaście lat temu wielu ludzi przeżyło swoje małe piekło. Kisa straciła miłość swojego życia i teraz musi poddawać się woli brutalnego narzeczonego, dwie rodziny straciły synów, jednak muszą żyć i iść dalej, oraz jeden mężczyzna, choć wtedy może jeszcze chłopiec trafił do więzienia o nieludzkich zasadach, które przekraczały nasze wyobrażenie brutalności. Ten mężczyzna teraz nie wie kim jest, może zwie się 818, może Raze, a może jeszcze inaczej. Nie pamięta swojej przeszłości, jest teraz maszyną do zabijania i chce się zemścić. Te wszystkie fakty po pewnym czasie się łączą, krążą wokół siebie, jednak najpierw właściwe osoby muszą na siebie trafić i rozwiązać zagadkę z przeszłości.

Bohaterowie tej książki mieli naprawdę bardzo odmienne charaktery, każdy był oryginalny na swój sposób i to sobie cenię, szczególnie podoba mi się stworzenie takiego czarnego charakteru, jakim jest Alik, moim zdaniem tego faceta zdecydowanie nie da się lubić, to nie jest kolejny „zły, ale do kochania“, o nie, ten jest przesiąknięty tym do szpiku kości i właśnie tak powinno być. Co mogę powiedzieć o Kisie i 818? Myślę, że są stworzeni tak, byśmy mogli ich przejrzeć, by było nam łatwiej wczuć się w tę historię i nie mam żalu o ich stereotypy, w tej książce one po prostu giną i nie zwraca się na nie uwagi. Już nie tak bardzo razi mnie cicha, skryta dziewczyna, która jest źle traktowana i mężczyzna, który zachowuje się jak superbohater i ratuje ją bez najmniejszego problemu, ponieważ tutaj jest inaczej, to zbyt specyficzna historia na takie proste zakończenia.

„Raze” to książka, która zdecydowanie wywołuje dużą gamę emocji, niezwykle silnie działa na czytelnika i choć jest bardzo przewidywalna, to i tak chce się ją czytać. Czasami brakuje właśnie takich historii, niebanalnych, ale jednak do przewidzenia. Autorka idealnie oddaje znęcanie się i brutalność, jaka występuje nie tylko w książkach. Pokazuje, jak niektórzy mężczyźni tłamszą kobiety, jak je ubezwłasnowalniają działają na ich psychikę i ranią ich ciała. Taki obraz w książce zostaje w głowie i oddziałuje później na czytającego, w końcu nie widzimy takiej przemocy codziennie, niektórzy nawet nie dopuszczają do siebie myśli, że ktoś może być tak traktowany, a jest. Właśnie to wstrząsnęło mną najbardziej i powodowało chęć dalszego czytania, trzymania kciuków za Kisę, by w końcu się uwolniła, zrobiła cokolwiek ze swoim życiem. 

Natalia Wrzesińska