Ciepły ogień i zimny prysznic

Beckett swojego czasu oczarował mnie serią o doktorze Hunterze. Mimo, iż przeczytałem ją blisko trzy lata temu, do tej pory tkwi głęboko w mojej pamięci przyjazd doktora Huntera do miasteczka Manham, czy finałowe starcie w „Szeptach Zmarłych”. „Rany Kamieni” ostudziły nieco mój zapał do twórczości Anglika, ale na pewno nie zabiły mojego sentymentu.

Kate Powell jest szefową firmy PR-owskiej. Odnosi sukcesy w życiu zawodowym. Niestety, w prywatnym już nie. Dręczona nieugaszonym, matczynym instynktem, decyduje się na zapłodnienie in vitro. Poznaje Alexa Turnera, inteligentnego, tajemniczego i nieco nieśmiałego psychologa. Turner wydaje się być idealnym kandydatem na dawcę – ale czy na pewno?
Beckett zrezygnował z narracji pierwszoosobowej znanej z poprzednich dzieł (a właściwie późniejszych, bowiem pierwsza publikacja „Zimnych Ogni” przypada na rok 1997). Oddał głos narratorowi, nie odbierając jednocześnie wszelkich walorów swojego pióra. Opisy są skromne, a charakterystyka bohaterów przekonująca. Kate jest wrażliwą i dotkniętą przez życie bizneswomanką, łatwo ją polubić, w każdym bądź razie, ja nic nie mam do tej babki. Zachowuje się wiarygodnie i jest bardzo ludzka. Można się przyczepić do sztywnych dialogów, ale Beckett nigdy nie słynął z poczucia humoru. Niestety, ładny styl i charakterystyka to za mało. Szkoda, że autor tylko na tych dwóch składnikach zbudował fundament „Zimnych Ogni”. Do 250 strony wynudziłem się jak przy lekturze książki telefonicznej. Żadnych zwrotów akcji brak jakichkolwiek przełomów fabularnych, naciągnięte do granic możliwości partie dialogowe tylko pogłębiały moją wściekłość. Naprawdę, tylko lekki język Becketta utrzymał mnie przy lekturze (w połowie zrobiłem sobie przerwę i przeczytałem Demonologów ;-)). Dopiero pod koniec, historia Kate Powell zaczęła nabierać rozpędu i schodzić na właściwe tory. Starałem się unikać porównań do „Chemii Śmierci”, ale dodam tylko tyle, że nawet zakończenie odstaje od tego co nam wcześniej serwował Anglik.

Zimne Ognie są znakomicie napisanym, ale niestety już trochę sflaczałym, odgrzewanym kotletem. Autor do oryginalnego rękopisu z 1997 r. dodał kila „udziwnień” naszej cywilizacji, takich jak Facebook czy Twitter. Wprawdzie napis na okładce krzyczy wielkimi literami, że powieść, którą opisuje jest thrillerem, ale chyba projektant nigdy nie miał do czynienia z tym gatunkiem. Dramat, dramat i dramat, z thrillerkowatą końcówką. Może gdyby wydawcy byli szczerzy, inaczej patrzyłbym na niniejsze dzieło.

Ciepły ogień i zimny prysznic

Beckett swojego czasu oczarował mnie serią o doktorze Hunterze. Mimo, iż przeczytałem ją blisko trzy lata temu, do tej pory tkwi głęboko w mojej pamięci przyjazd doktora Huntera do miasteczka Manham, czy finałowe starcie w „Szeptach Zmarłych”. „Rany Kamieni” ostudziły nieco mój zapał do twórczości Anglika, ale na pewno nie zabiły mojego...