Dopiero po przeczytaniu książki postanowiłem tu zajrzeć i poczytać wrażenia innych na jej temat. Tytuł nabyty przypadkowo/spontanicznie podczas szukania czegoś na prezent. Coś w tej okładce jest, bo również mnie to właśnie ona skusiła, bym zdjął książkę z półki, przeczytał opis z tyłu i ostatecznie kupił.

Jestem szczerze zafascynowany i czekam na ciąg dalszy w kolejnych tomach. Ale...

Bohaterowie faktycznie mogą z początku odpychać, bo są do bólu szablonowi. Przydzielony odgórnie przez system partner głównej bohaterki - Ezra, jest oczywiście "najlepszą partią" dla wszystkich innych dziewczyn, tylko nie dla naszej Seren. Bardzo atrakcyjny syn pani kapitan statku, ale skrajnie irytujący narcyz, przez co łatwo może go sobie obrzydzić. I spotkać jego -
wspaniałego Domingo Suareza. Dwa lata starszy, wysoki i zbudowany brunet. Mówi po hiszpańsku, gra na gitarze i nie kocha swojej przydzielonej partnerki, bo też od razu zakochał się w Seren, a jakże inaczej.

Rzecz jasna nie mogą być ze sobą, ale są, co stanowi poważne naruszenie zasad porządku życiowego na Venturze i skutkuje konsekwencjami. Akcja toczy się dalej i to co się dzieje pod koniec jest w zasadzie całkiem logiczne. Biorąc pod uwagę cel i długość misji statku Ventura, jakość życia i jego sens na nim, to nieuniknione, że ktoś wreszcie wykaże się większą inicjatywą i determinacją w swoim zbuntowaniu wobec wszystkiego dookoła. Nie pomogą żadne leczenia ani resocjalizacje, jak w poprzednich przypadkach wyłamania. Bo jakoś się przez 84 lata udawało tłamsić niezadowolonych, nie mam pojęcia jak, ale taki system musi prędzej czy później zacząć się walić. Napotkanie Huxley-3 było jednym z katalizatorów do kroku, jaki uczynili bohaterowie. Zaczęły działać najgłębsze instynkty w połączeniu z najwyższym ludzkim uczuciem. Zaledwie 4 z ponad 2200 osób, ale jeśli w następnych częściach przeczytamy, co się dzieje dalej na Venturze, to nie sądzę, żeby incydent nie pociągnął za sobą kolejnych i pozostali trwali dalej przy celu misji.

W kilku opiniach widzę, że sama książka nie specjalnie się spodobała ze względu na główną bohaterkę Seren i jej zachowanie w różnych sytuacjach. Dla mnie jednak zachowuje się typowo, jak na zakochaną szesnastolatkę, świadomą beznadziejnego położenia. Depresja i skłonności autodestrukcyjne. Trudno oczekiwać po niej prób ukrywania prawdziwych uczuć, czy innego, dojrzalszego postępowania. Ja jako mężczyzna nie utożsamiam się z nią, nawet nie zastanawiam, czy polubiłbym taką dziewczynę, tylko przyglądam się historii z boku. Może przez to mniej krytycznie patrzę na całą opowieść.

Najistotniejsze jest to, że książka wciąga, czytało się bardzo dobrze i skończyłem ją w przeciągu dwóch dni. Nie było "męczenia" i czytania po rozdziale czy dwa. Mam nadzieję, że wątki się rozwiną, głównie chodzi mi o Ezrę, co, jak i dlaczego, bo jego wytłumaczenie było jakieś mało satysfakcjonujące, dalsze życie na Venturze, co na to wszystko Annelise i przede wszystkim nowe, lepsze życie na prawdziwej planecie. Czy będzie tak dobrze, jak sobie wymarzyli, a jeśli nie, to jak sobie poradzą.

Zdecydowanie warta przeczytania.

Dopiero po przeczytaniu książki postanowiłem tu zajrzeć i poczytać wrażenia innych na jej temat. Tytuł nabyty przypadkowo/spontanicznie podczas szukania czegoś na prezent. Coś w tej okładce jest, bo również mnie to właśnie ona skusiła, bym zdjął książkę z półki, przeczytał opis z tyłu i ostatecznie kupił.

Jestem szczerze zafascynowany i czekam na ciąg dalszy w kolejnych...