Jakże bardzo jestem zdenerwowana! Jakże przemłóciła mnie ta książka, i to na sam koniec! Czytałam sobie z zachwytem, tak jak i poprzedniego Piekarę, tymczasem na koniec wszystko zaczyna się komplikować, co gorsza - nic nie zostaje rozwiązane. Czytałam ją dzisiaj cały dzień, odłożyłam tylko na obiad. I co, i mam niby czytać kolejny tom, żeby się dowiedzieć, co dalej? Przecież muszę spać, żeby iść jutro do pracy. Zabieg jak w telenoweli, zaskoczymy na sam koniec, żebyś do nas wrócił... Co gorsza, nie mam kolejnego tomu! Sam pisarz zdenerwował mnie tak, że nie mam ochoty biec zaraz do księgarni, mimo iż aż mnie skręca, aby się dowiedzieć... spraw niedokończonych, ażeby nikomu nie zdradzać zakończenia. Ach, zapomniałabym, Szanowny Potencjalny Czytelniku - zakończenia nie ma! Dlatego jedna gwiazdka mniej.

Kolejne spotkanie z inkwizytorem cierpkim jak wino, którego to cierpkości nie cierpi jest ujmujące. Nadal brutalny, zupełnie niepotrzebne rozlewa mnóstwo krwi, pyszny, a jakże sympatyczny dla czytelnika. Historia długa, o wiele dłuższa niż tom poprzedni, ale wciągająca i wartka, przeczytałam ją za jednym razem, co świadczy tylko o tym, że warta była mojej niedzieli. Mamy tutaj jak zwykle wiele "cielesności", nazwijmy to ładnie, wiele duchowieństwa, szlachty, pieniędzy i szarlataństwa. Nic, czego by się spodziewać nie można było, a jednak powieść wyszła nader interesująco.
Wartki styl, ciekawa narracja, brak zbytniej wybujałości sprawiają, że czyta się bez znużenia i bez chęci poprawiania pisarza, czy też zachowań jego bohaterów. Nie są oni transparentni, a zdarzenia łączą się ze sobą w doskonałą układankę, co spodoba się na pewno fanom tego typu filmów, chociażby "Babel", czy naszego polskiego "11 minut".
Ok, jestem osobą niewierzącą i nie przeszkadzało mi to, że Chrystusowe losy potoczyły się wg autora zgoła odmiennie niźli w Biblii, ale podejrzewam, że jeśli ktoś jest wrażliwy na tego typu tematu, powinien sobie "Bicz Boży" odpuścić. Księża są tutaj bowiem zdaje się wyłącznie orientacji homoseksualnej, połowa w zasadzie szlachty i plebsu też, a co druga kobieta sprzedaje swoje wdzięki dobrowolnie, lub też nie, tych "uduchowionych" nie wyłączając. Padają też nieprzychylne słowa pod adresem Apostołów i takie tam, inne takie. Jako fikcję czytało mi się przyjemnie, ale wiem, że co po niektórzy mogą tego nie przełknąć. W poprzednich tomach się działo, ale nie aż tak.

Sama historia bardzo mi się podoba, pełna jest magii, ludzkich słabości, zawiści, ale też dobroci i wiary, że bóg to jednak byt, dla którego warto dążyć do sprawiedliwości (no wiadomo, fikcja w końcu).
Styl Piekary niezmienny, przekleństw jeszcze więcej, nagości i odpowiednich określeń także. Zgrabne dialogi, dowcipne fragmenty, całość się zazębia, nie ma zbędnie rozpoczętych wątków.
Czyta się łatwo, lekko i przyjemnie.

Nie mogę jedynie Piekarze wybaczyć tego, że pozostawił mnie z takim niedosytem, co w tym przypadku nie działa na jego korzyść.

Jakże bardzo jestem zdenerwowana! Jakże przemłóciła mnie ta książka, i to na sam koniec! Czytałam sobie z zachwytem, tak jak i poprzedniego Piekarę, tymczasem na koniec wszystko zaczyna się komplikować, co gorsza - nic nie zostaje rozwiązane. Czytałam ją dzisiaj cały dzień, odłożyłam tylko na obiad. I co, i mam niby czytać kolejny tom, żeby się dowiedzieć, co dalej?...