Harry Potter i Czara Ognia
Cóż można o niej napisać? Moim zdaniem jest to książka przełomowa. Widać, że Rowling adresowała ją już pod starszych czytelników. W tej części, Hogwart staje się organizatorem Turnieju Trójmagicznego, w którym bierze udział, nie kto inny jak, Harry Potter. Mamy trzy wymagające zadania, trzech konkurentów oraz Śmierciożerców w tle. Przepis na idealną książkę? Jak dla mnie zmarnowany potencjał.
Zacznijmy od początku. Mistrzostwa Świata, podczas których na niebie pojawia się Mroczny Znak. Panika, ludzie uciekają, płoną namioty. Po 13 latach od zniknięcia Voldemorta jego znak miałby wywołać taką panikę? Prędzej szybko złapano by mrocznych czarodziejów, bo w końcu podobno pozostała ich zaledwie garstka. Tu jednak wolą uciekać do lasu zamiast podjąć konkretne działania. No i gdzie była ochrona przy takim masowym wydarzeniu? Nikt nie skontrolował kto jest w obozowisku? Nikt nie pilnował porządku?
Wracamy do Hogwatu. Do Czary Ognia wrzucono nazwisko Pottera. Oczywiście Czara była zabezpieczona tak dobrymi zaklęciami, rzucanymi przez tak dobrego czarodzieja, jakim jest Dumbledore, ale i tak ktoś złamał czar. A więc czar ochronny chyba nie był taki wybitny. Także albo Dumbledore ma za nic właściwą ochronę Czary Ognia, albo jest „największym czarodziejem” tylko w nazwie.
I biedny Harry. Dostał się do Turnieju wbrew swojej woli. Nie może podejść do sędziów i powiedzieć „Sory Panowie, nie będę brał w tym udziału”, na co myślący sędziowie by z pewnością się zgodzili, a także po zeznaniach Pottera, iż to nie on wrzucił swoje imię, przebadaliby okoliczności sprawy. Ale hej, to tylko dzieciaki! Co one mają do gadania, niech idą ginąć w wyzwaniach. Oczywiście, jako że to turniej międzyszkolny, to zadania będą odpowiednie- wyciągnięcie jaja spod smoka, uratowanie przyjaciół z dna jeziora, czy przejście, usianego pułapkami, labiryntu. W teorii bez pomocy nauczycieli i innych osób- w praktyce każdy pamięta jak było. Wszystko aby wygrać!
Zabójczy Turniej-bo gra międzyszkolna w Quidditch jest zbyt mainsteamowa.
Bohaterowie w tej części są co najmniej dziwni. Harry nie potrafi samodzielnie rozwiązać żadnej zagadki-ktoś cały czas musi mu pomagać. Czy to Hagrid, Hermiona czy Zgredek. Wodzi oczami za Cho Chang. Wysyła sowy do Syriusza z poważnymi problemami (jakaż to silna więź się między nimi zrobiła, odkąd Harry dowiedział się, że jednak Syriusz nie chciał go zabić. I to wszystko w ciągu dwóch miesięcy!), a także, kłóci się ze swoim najlepszym przyjacielem-Ronem.
Ron, ile ja mam problemów z tą postacią. Nie da się go lubić-bo za co? Jego główną cechą jest bycie biednym, bo jako wierny przyjaciel, to zdążył się już wykazać. Odwrócił się od Harrego, gdy ten miał problem z udziałem w turnieju. W późniejszych częściach znowu odejdzie. Także takiego przyjaciela nie życzyłabym wrogowi.
I na zakończenie mego wywodu- świstosklik do Voldemorta. Za wiki „Świstoklik, którym był Puchar Turnieju Trójmagicznego, mógł dzięki aktywowaniu go za pomocą dotyku ponownie transportować użytkowników z powrotem do ich pierwotnej lokalizacji”. A ja zadam wam hipotetyczne pytanie- po co Voldemortowi rzecz, która umożliwia ucieczkę jego wrogowi? Przecież, gdyby nie było opcji powrotu, mógłby spokojnie zabić nie tylko „niepotrzebnego”, jak i Harrego. Ale wtedy cała seria kończyłaby się na 4 części.

Harry Potter i Czara Ognia
Cóż można o niej napisać? Moim zdaniem jest to książka przełomowa. Widać, że Rowling adresowała ją już pod starszych czytelników. W tej części, Hogwart staje się organizatorem Turnieju Trójmagicznego, w którym bierze udział, nie kto inny jak, Harry Potter. Mamy trzy wymagające zadania, trzech konkurentów oraz Śmierciożerców w tle. Przepis na...