Bardzo lubię styl autorki. Dla mnie książka jest magiczna. Ma klimat, który lubię. Może tło historycznie nie zostało zbyt głęboko przedstawione, może postaci można było mocniej narysować, ale może autorka tak chciała. Ten klimat trzeba lubić. Mi on odpowiada. Polecam!

Bardzo lubię styl autorki. Dla mnie książka jest magiczna. Ma klimat, który lubię. Może tło historycznie nie zostało zbyt głęboko przedstawione, może postaci można było mocniej narysować, ale może autorka tak chciała. Ten klimat trzeba lubić. Mi on odpowiada. Polecam!

Austeria - Pianista - Pokłosie

Stary Żyd Tag z jego karczmą na skrzyżowaniu trzech zaborów z niesamowitym obrazem pięknej kultury i niepewności jutra.
Władysław Szpilman płaczący na pustym Umschlagplatzu nad losem swojego narodu.
Józek z niedowierzaniem pytający starą zielarkę, Jesteście pewna matko!??

Tekst nie dotyczy tylko filmu i z nim samym nie będzie miał wiele wspólnego, jednak w trakcie lektury Czarnych liści wędrowałem myślami od jednego do drugiego. Od tego, który dał początek do tego, który jest rozrachunkiem z bolesną, wstydliwą, tragiczną, czy może wręcz haniebną przeszłością. O pewnych sprawach nie da się zapomnieć, gumka nie pomoże oczyścić sumienia.

Z pastelowych barw, którymi malują Magdalena Kordel, Krystyna Mirek, czy może Ałbena Grabowska słowa, którymi się dzieli Maja Wolny są jak czarno-biała lekko wytarta na brzegach rycina. A może jak ząbkowane na brzegach stare zdjęcie w sepii.

A przecież dotyka niezbyt odległych w czasie wydarzeń wyciągając na światło dzienne historię, o której wielu na zawsze chciałoby zapomnieć. Z drugiej strony od czasu niesamowitej powieści Joanny Fabickiej Second Hand nie wydarzyło się w literaturze nic równie poruszającego i przenikającego na wskroś duszę. Ta sama intensywność doznań, uczuć, myśli i pragnień.

Ciąg dalszy wciąż nie nastąpił...

Austeria - Pianista - Pokłosie

Stary Żyd Tag z jego karczmą na skrzyżowaniu trzech zaborów z niesamowitym obrazem pięknej kultury i niepewności jutra.
Władysław Szpilman płaczący na pustym Umschlagplatzu nad losem swojego narodu.
Józek z niedowierzaniem pytający starą zielarkę, Jesteście pewna matko!??

Tekst nie dotyczy tylko filmu i z nim samym nie będzie miał wiele...

Książka dobra pod względem nawiązań historycznych i drobnych refleksji na temat wstydliwej przeszłości. Niestety bez większego zachwytu nad fabułą lub bohaterami.

Książka dobra pod względem nawiązań historycznych i drobnych refleksji na temat wstydliwej przeszłości. Niestety bez większego zachwytu nad fabułą lub bohaterami.

„Urodzeni i wychowani w czasach pokoju nigdy nie zrozumieją, czym jest wojna.”

Uczestniczyłam w omawianiu powieści podczas Spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki w Bibliotece przy Zielonej w Łodzi. Bardzo się cieszę, że właśnie „Czarne liście” zostały wybrane do dzielenia się wrażeniami przez czytelników, gdyż wcześniej nie zwróciłam uwagi ani na tytuł, ani na twórczość Autorki. Powieść wywoływała mieszane odczucia, nie do końca takiej zawartości spodziewałam się, w nierównym stopniu odebrałam prowadzone wątki, nie wszystkie elementy przekonywały, zdarzało się merytoryczne historyczne potknięcie. Jednak podtrzymuję decyzję, że warto po nią sięgnąć, ze względu na wejście w tematykę wydarzeń w Kielcach czwartego lipca tysiąc dziewięćset czterdziestego szóstego roku, czyli serii napaści na ludność żydowską ze strony Polaków. Czułam niedosyt przywołania aspektów podwójnej tragedii, utraty życia i zawieszenia człowieczeństwa, lecz nic nie stało na przeszkodzie, aby w zgodzie z impulsem wywołanym przez „Czarne liście” sięgnąć głębiej w mroczną odsłonę historii, która i tak będzie jeszcze długo skrywała tajne tajemnice.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/04/czarne-liscie.html

„Urodzeni i wychowani w czasach pokoju nigdy nie zrozumieją, czym jest wojna.”

Uczestniczyłam w omawianiu powieści podczas Spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki w Bibliotece przy Zielonej w Łodzi. Bardzo się cieszę, że właśnie „Czarne liście” zostały wybrane do dzielenia się wrażeniami przez czytelników, gdyż wcześniej nie zwróciłam uwagi ani na tytuł, ani na twórczość...

Sięgałam po "Czarne liście" z pukającym do umysłu przekonaniem, że to kolejna książka z tendencyjnym i krzywdzącym Polaków przesłaniem. Na szczęście, nie okazało się to prawdą, a już na pewno nie całkowitą prawdą;). Oczywiście - poprawność polityczna musi być, więc gej choćby tylko na drugim planie, ale jednak. Natomiast sama historia opowiedziana ciekawie, refleksyjnie, choć z domieszką sensacji. Wszak jesteśmy jak każdy inny naród, składający się z ludzi o dobrych i złych wyborach, dobrych i złych czynach.

Sięgałam po "Czarne liście" z pukającym do umysłu przekonaniem, że to kolejna książka z tendencyjnym i krzywdzącym Polaków przesłaniem. Na szczęście, nie okazało się to prawdą, a już na pewno nie całkowitą prawdą;). Oczywiście - poprawność polityczna musi być, więc gej choćby tylko na drugim planie, ale jednak. Natomiast sama historia opowiedziana ciekawie, refleksyjnie,...

Powieść łącząca burzliwą historię Polski ze współczesnym wątkiem kryminalnym
Historia dwóch kobiet. Pierwsza to sławna fotoreporterka prasowa Julia Pirotte i historyczka Weronika Czarny. Obie ich łączy postawa Polaków wobec Żydów podczas pogromu kieleckiego 1946 roku. Warto przeczytać książkę i ją przemyśleć.

Powieść łącząca burzliwą historię Polski ze współczesnym wątkiem kryminalnym
Historia dwóch kobiet. Pierwsza to sławna fotoreporterka prasowa Julia Pirotte i historyczka Weronika Czarny. Obie ich łączy postawa Polaków wobec Żydów podczas pogromu kieleckiego 1946 roku. Warto przeczytać książkę i ją przemyśleć.

Pogrom kielecki (albo ubecki) z lipca 1946 r. jako wydarzenie spajające fabułę powieści. Tematyka wiecznie żywa, jak Polacy zachowywali się w czasie 2 wojny światowej w odniesieniu do swoich rodaków Żydów. Relacje polsko-żydowskie przedstawiono dość obiektywnie. Równolegle autorka prowadzi wątek matki wychowującej córkę samotnie. Główna bohaterka jak na panią z tytułem doktora historii zachowuje się trochę jak bardzo młodziutka dziewczyna, która przez całe lata nie kontaktuje się z rodziną (matką, braćmi) za winy popełnione w czasie okupacji przez swoich rodziców. Jest obrażona, dopiero 10-letnia córka uświadamia jej, że chciałaby poznać babcię.

Pogrom kielecki (albo ubecki) z lipca 1946 r. jako wydarzenie spajające fabułę powieści. Tematyka wiecznie żywa, jak Polacy zachowywali się w czasie 2 wojny światowej w odniesieniu do swoich rodaków Żydów. Relacje polsko-żydowskie przedstawiono dość obiektywnie. Równolegle autorka prowadzi wątek matki wychowującej córkę samotnie. Główna bohaterka jak na panią z tytułem...

Bardzo dobra książka, polecam

Bardzo dobra książka, polecam

Ta książka nie tylko przypomniała mi o ważnych wydarzeniach z historii, ale wzruszyła mnie do łez, podobnie jak Słowik Kristin Hannah. W obu powieściach historia przed duże H łączy się z dziejami rodziny i relacjami między kobietami różnych pokoleń.
Niedługo znowu rocznica pogromu kieleckiego i choćby dlatego warto sięgnąć po tę książkę.

Ta książka nie tylko przypomniała mi o ważnych wydarzeniach z historii, ale wzruszyła mnie do łez, podobnie jak Słowik Kristin Hannah. W obu powieściach historia przed duże H łączy się z dziejami rodziny i relacjami między kobietami różnych pokoleń.
Niedługo znowu rocznica pogromu kieleckiego i choćby dlatego warto sięgnąć po tę książkę.

Mam mieszane uczucia do tej książki, która rozgrywa się w dwóch planach, historycznym i współczesnym. W tym pierwszym poznajemy Julię Pirotte, postać autentyczną, fotografkę, fotoreporterkę, Półkę żydowskiego pochodzenia. Wyjazd do Francji sprawił, że jako jedyna swojej rodziny przeżyła wojnę. W 1946 przyjechała do Polski robić reportaż pogromu kieleckiego. Bohaterką współczesnej opowieści jest Weronika, młoda badaczka relacji polsko-żydowskich podczas okupacji i tuż po niej. Jej ustalenia, jej narracja nie spotyka się z pozytywnym przyjęciem, nazywają ją "polskim Grossem". Kobieta czuje też potrzebę ekspiacji, bo jej rodzina nie ma tu czystej karty. Kilka lat wcześniej związała się z Żydem mieszkającym w Niemczech, mają dziecko, ale związek nie przetrwał. W pierwszy dzień wakacji ginie Laura, jej córka. Porwanie czy ucieczka? Wszyscy szukają dziecka, pojawia się wątek nawiązania przez Weronikę romansu z policjantem prowadzącym tę sprawę. Mamy ciekawą, trudną historię i warto o niej pisać, ją upowszechniać. Takie wydarzenia jak to w Kielcach przez lata było zakłamywanie. A wprowadzenie do fabuły postaci historycznej ją uwiarygadnia. Do pewnego momentu to także historia Weroniki mnie przekonywała, sama znałam osoby zajmujące się Holocaustem, które dostawały pogróżki. Związek z Żydem jako sposób odcięcia się od antysemityzmu rodziny, mamy takie przypadki. Ale wątek Laury i towarzyszące mu wątki ezoteryczne, kabalistyczne? to mnie nie przekonuje. Podobnie romansująca zrozpaczona matka. Moim zdaniem tym autorka spłyciła poważny temat. Gubi idea powieści. Czy miał nim być nasz stosunek do Żydów? trudne relacje? Czy to, że każda rodzina ma "trupa w szafie"? Czy dzieci odpowiadają za grzechy ojców? Gdyby tylko skupiła się na Julii to by wystarczyło, bo jej życiorys to piękny materiał na powieść.

Mam mieszane uczucia do tej książki, która rozgrywa się w dwóch planach, historycznym i współczesnym. W tym pierwszym poznajemy Julię Pirotte, postać autentyczną, fotografkę, fotoreporterkę, Półkę żydowskiego pochodzenia. Wyjazd do Francji sprawił, że jako jedyna swojej rodziny przeżyła wojnę. W 1946 przyjechała do Polski robić reportaż pogromu kieleckiego. Bohaterką...