„Królowa” to drugi tom dylogii o Świętosławie. Sięgnęłam po nią od razu po skończeniu lektury „Hardej”, ponieważ wciągnęła mnie do tego stopnia, że stwierdziłam iż nie wytrzymam jeśli się nie dowiem, co działo się dalej.

Akcja zaczyna się w tym momencie, w którym w „Hardej” się kończy i to udowadnia, że obie te części to zwarta całość, i jako całość powinny być recenzowane i oceniane. No, ale trudno.

W „Królowej” poznajemy dalsze losy Świętosławy, zwanej Sigridą Storrådą, historię jej małżeństwa ze Swenem Widłobrodym i panowanie w Danii, bitwę pod Svold (czyli w cieśninie Øresund) i to, jak zmieniła ona układ sił w basenie Morza Bałtyckiego, w końcu wygnanie Sigridy z Danii, podczas którego wróciła do domu, na dwór brata, Bolesława. Równolegle do losów Świętosławy uczestniczymy w historii Bolesława Chrobrego, jego walce o rozszerzenie władzy, wojnie z królem Henrykiem II Świętym (następcą Ottona III), z kniaziem kijowskim Jarosławem I Mądrym. Zapoznajemy się również z losami jego synów: Bezpryma i Mieszka.

Oczywiście główną postacią wciąż pozostaje Świętosława, która po 12 latach wygnania, po śmierci Swena Widłobrodego, zostaje wezwana przez swoich synów – Haralda i Knuta, do powrotu do Danii. Pozostawiając na tronie duńskim swojego starszego syna z małżeństwa ze Swenem (jak pamiętamy jej pierworodnym synem w ogóle był Olof Skötkonung, król Szwecji, z jej małżeństwa z Erykiem Segersällem), czyli Haralda, Harda Pani wybiera się razem ze swym najmłodszym synem Knutem do Anglii zawalczyć o koronę królewską dla niego. Świętosława wciąż jest barwną postacią – królowa i matka królów, władczyni zuchwała, przebiegła, mądra i ambitna, krzewiąca chrześcijaństwo, ale można odnieść wrażenie, że w głębi duszy pozostała poganką, pełna miłości dla tych, których kochała i nienawiści dla nieprzyjaciół, okrutna, ale równocześnie wielkoduszna. Dużo w niej sprzeczności, ale dzięki temu jest postacią bardzo ludzką i wciąż budzi sympatię czytelnika.

Cherezińska w obu książkach o Świętosławie przedstawia nam dość długi okres czasu – łącznie jest to sześćdziesiąt lat na przełomie X i XI wieku. Warto wiedzieć, że są to lata bardzo ważne dla historii Polski, Skandynawii i Anglii, a co za tym idzie miały też swoje oddziaływanie na naszych wschodnich, zachodnich i południowych sąsiadów, reasumując: realnie wpłynęły na historię całej Europy.

Styl wciąż pozostaje przyjemny i lekko poetycki, nadal mamy brak archaizacji języka. Dialogi jak najbardziej są błyskotliwe i cięte. Akcja jest wartka i wciągająca, nie nuży nawet przez chwilę. Wciąż naprawdę ciężko się oderwać od tej książki. Jedyną różnicą w stosunku do „Hardej” to zdecydowanie większa ilość intryg politycznych w fabule.

Powtórzę się w pewien sposób, ale myślę, że warto. Historycy do tej pory nie są pewni czy Świętosława istniała i czy była tą samą osobą co Sygryda Storråda, i Cherezińska zdaje sobie z tego sprawę. Autorka świetnie podsumowuje te kwestie na samym końcu „Królowej”. Ja natomiast uważam, że pisząc powieść historyczną o okresie tak odległym od naszych czasów, o którym nie wiemy zbyt wiele i nie możemy bardzo wielu rzeczy w stu procentach potwierdzić, ani tym bardziej im zaprzeczyć, autor ma jak najbardziej prawo do wybrania swojej hipotezy (nawet bardzo mało prawdopodobnej) i na jej podstawie budowania fabuły. Fabuła „Hardej” i „Królowej” to, moim zdaniem, świetna wariacja na temat tego, co się wtedy wydarzyło. Dodatkowym plusem może być fakt, że autorka napisała to z pewnym „hollywoodzkim zacięciem”, dzięki czemu historia Świętosławy jest dobrym materiałem na scenariusz filmowy.

Podsumowując, jeśli szukacie książki, która Was wciągnie i łatwo nie wypuści ze swoich szponów, jeśli szukacie powieści historycznej o początkach państwa polskiego, jeśli fascynują Was Wikingowie i Słowianie, jeśli lubicie kiedy dzieje się dużo i wartko, to polecam „Hardą” i „Królową”. W obu tych książkach to wszystko znajdziecie. Wspaniała rozrywka.

Recenzja znajduje się również na blogu straszliwabuchling.blogspot.com

„Królowa” to drugi tom dylogii o Świętosławie. Sięgnęłam po nią od razu po skończeniu lektury „Hardej”, ponieważ wciągnęła mnie do tego stopnia, że stwierdziłam iż nie wytrzymam jeśli się nie dowiem, co działo się dalej.

Akcja zaczyna się w tym momencie, w którym w „Hardej” się kończy i to udowadnia, że obie te części to zwarta całość, i jako całość powinny być recenzowane...