Znowu zawiodłem się na Giono i zaczynam podejrzewać, że „Huzar na dachu” to jego szczytowe osiągnięcie, do którego w pozostałej twórczości nie zdołał się zbliżyć. „Otawa” ponownie dowodzi sprawności pisarza, ale jej przedmiot jest niezbyt wdzięczny; szanuję rozterki prostych ludzi, ale nie potrafię się z nimi identyfikować.
Gdyby zresztą podmienić w tej książce doskonałe opisy na mniej doskonałe, ująć tę odrobinę niesamowitości i dorzucić garść słów–kluczy takich jak „kolektyw”, powstałaby klasyczna powieść propagandowa z minionej już u nas epoki, w wybitnie naiwny sposób opiewająca zalety ciężkiej pracy, miłości do ziemi itp.
Dziwna to jednak sielanka, w której w najlepsze odchodzi handel żywym towarem, a do wozu zamiast muła zaprzęga się kobietę. Feministki znajdą tu zresztą więcej powodów do niezadowolenia, bo Giono, piewca jedności człowieka z naturą, odgrywa w „Otawie” mit Gai (w jego istocie, nie szczegółach) w specyficzny sposób, wyznaczając płci pięknej zdecydowanie służebną rolę.
Poetyckie oddanie cyklu życia nie równoważy w moich oczach słabych stron „Otawy”. Mistrz obrazowania rozmienia się tu na drobne, czyli na panteistyczne smęty.
Wydawca zapewnia wprawdzie, że „w każdem dziele Giona rysuje się indywidualność autora, w której odczuwamy istotę wielkiej kultury i niezwykłego poziomu duchowego”, ale ja już doskonale wiem, że nie w każdem.

Znowu zawiodłem się na Giono i zaczynam podejrzewać, że „Huzar na dachu” to jego szczytowe osiągnięcie, do którego w pozostałej twórczości nie zdołał się zbliżyć. „Otawa” ponownie dowodzi sprawności pisarza, ale jej przedmiot jest niezbyt wdzięczny; szanuję rozterki prostych ludzi, ale nie potrafię się z nimi identyfikować.
Gdyby zresztą podmienić w tej książce doskonałe...