Jak zawsze zarówno w trakcie, jak i po przeczytaniu książki napisanej przed kilkoma stuleciami, pojawia się niezwykle istotna kwestia - jak do niej podchodzić? Według aktualnych kryteriów i zestawiając je ze współczesnymi powieściami o podobnej tematyce, czy jednak biorąc pod uwagę czasy, w których powstała i związane z tym wszelkie okoliczności? Ja jestem zwolennikiem drugiego podejścia, dlatego "Przypadki Robinsona Crusoe" uważam za naprawdę dobrą lekturę. Historia, najprawdopodobniej inspirowana dziejami rzeczywiście istniejącego żeglarza Alexandra Selkirka, na pewno wciąga i dostarcza wiele przyjemności, choć niewątpliwie sama narracja nie jest (akurat w tym przypadku biorąc pod uwagę współczesne realia) najwyższych lotów. Tytułowy bohater, po licznych zdarzeniach w trakcie podróży z Anglii do Afryki i Nowego Świata, finalnie uczestniczy w katastrofie okrętu, na skutek której ląduje na wyspie, której staje się jedynym lokatorem. Książka skupia się na kolejnych kilkunastu latach spędzonych w tym miejscu, przedstawiając wzloty i upadki głównego bohatera, jego rozterki czy przemianę z obiboka w samodzielnego, dorosłego mężczyznę - choć oczywiście wszystko odbywa się w dość uproszczonej, z dzisiejszej perspektywy może nieco infantylnej formie. Niemniej lektura przygód Robinsona tak na bezludnej wyspie, jak i przed znalezieniem się na niej, z pewnością jest dobrym sposobem na spędzenie wolnego czasu, poniekąd przenosząc czytelnika w odległe czasy, całkowicie odmienne pod każdym względem - technologicznym, ideologicznym itp., kiedy znaczna część naszej planety nie była jeszcze odkryta i opisana na mapach. Nie bez znaczenia pozostaje też wpływ, jaki książka ta wywarła na literaturę, film czy nawet gry komputerowe - utwór Daniela Defoe trzeba przecież uznać za pierwowzór dzieł o tematyce survivalowej. Polecam

Jak zawsze zarówno w trakcie, jak i po przeczytaniu książki napisanej przed kilkoma stuleciami, pojawia się niezwykle istotna kwestia - jak do niej podchodzić? Według aktualnych kryteriów i zestawiając je ze współczesnymi powieściami o podobnej tematyce, czy jednak biorąc pod uwagę czasy, w których powstała i związane z tym wszelkie okoliczności? Ja jestem zwolennikiem...

To chyba jedna z najsłynniejszych powieści, których zasadniczą fabułę zna prawie każdy, ale przeczytał mało kto. A szkoda. Sam tytuł nadał nowe znaczenie samotnemu przeżywania na jakimś terenie lub w sytuacji, żeby chociażby wspomnieć o „Robinsonie warszawskim” czy „Wyspie Robinsona”.
Syna Niemca i Angielki, który znalazł się na bezludnej wyspie miała podobno swój rzeczywisty pierwowzór w postaci opowieści Alexandra Selkirka, przekazanej autorowi w pubie Llandoger Trow w Bristolu. Nie wiadomo jednak, w jakim zakresie Daniel Defoe skorzystał z tej historii.
Książka – wbrew pozorom - nie jest taka łatwa w lekturze. Od rozpoczęcia pobytu bohatera na wyspie, aż do pojawienie się równie słynnego w popkulturze Piętaszka, autor koncentruje się na pokazaniu realiów codziennego życia Robinsona na wyspie. Jego zmagań z fauną (polowania),florą (siew i zbiory) oraz tym, co wyrzuciło morze. I trzeba przyznać, że są to opisy długie, jednakże logiczne, niemal księgowo dopracowane i dlatego brzmiące wiarygodnie. Dziś niektórych mogą razić patriarchalno-paternalistyczne opisy rdzennej ludności okolic (z której wywodził się i towarzysz ostatnich lat pobytu tam narratora),ale na tle tego, jak jeszcze sto lat później o nich pisano, Daniel Defoe prezentuje się jak XVIII-wieczny radykał („lewak”). Widać to chociażby po analogicznym jak u Robinsona stosunku Piętaszka do ojca.
Niektórym czytelniczkom i czytelnikom brak będzie na pewno rozbudowanych relacji międzyludzkich, siłą rzeczy zajmujących niewielką część fabuły oraz brak wątków romansowych. Nie brakuje za to wątków przygodowych, szczególnie w drugiej części.
Nieśmiertelna klasyka warta lektury.

To chyba jedna z najsłynniejszych powieści, których zasadniczą fabułę zna prawie każdy, ale przeczytał mało kto. A szkoda. Sam tytuł nadał nowe znaczenie samotnemu przeżywania na jakimś terenie lub w sytuacji, żeby chociażby wspomnieć o „Robinsonie warszawskim” czy „Wyspie Robinsona”.
Syna Niemca i Angielki, który znalazł się na bezludnej wyspie miała podobno swój...

Nie była to może zła książka, jednak strasznie się nudziłam podczas jej czytania, czasem wydawała mi się wprost niedorzeczna, nie poczułam żadnej więzi z głównym bohaterem i w sumie nawet nie wiem co mam myśleć o tej książce, ponieważ wydaje mi się, że totalnie nic z niej nie wyniosłam

Nie była to może zła książka, jednak strasznie się nudziłam podczas jej czytania, czasem wydawała mi się wprost niedorzeczna, nie poczułam żadnej więzi z głównym bohaterem i w sumie nawet nie wiem co mam myśleć o tej książce, ponieważ wydaje mi się, że totalnie nic z niej nie wyniosłam

Klasyka dla młodzieży

Klasyka dla młodzieży

Mam do tej powieści ogromny sentyment. Czytałem ją z 24 lata temu i to była wyjątkowa opowieść. Ciekawa i tropikalna.

Mam do tej powieści ogromny sentyment. Czytałem ją z 24 lata temu i to była wyjątkowa opowieść. Ciekawa i tropikalna.

Sama adaptacja zrobiona naprawdę dobrze - zawiera wszystkie najważniejsze wątki z oryginalnej powieści.

Ale jej lektura wybitnie pokazuje, że niektóre książki po prostu się źle starzeją. A przy lekturze "Robinsona Cruzoe" nie raz przyjdzie współczesnemu czytelnikowi zgrzytać zębami na kolonialne zapędy głównego bohatera...

Sama adaptacja zrobiona naprawdę dobrze - zawiera wszystkie najważniejsze wątki z oryginalnej powieści.

Ale jej lektura wybitnie pokazuje, że niektóre książki po prostu się źle starzeją. A przy lekturze "Robinsona Cruzoe" nie raz przyjdzie współczesnemu czytelnikowi zgrzytać zębami na kolonialne zapędy głównego bohatera...

Czytane lata temu. Obok "Dżumy" i "Folwarku zwierzęcego" najciekawsza lektura - mega mnie zauroczyła. Zresztą film z Hanksem to potwierdził :)

Czytane lata temu. Obok "Dżumy" i "Folwarku zwierzęcego" najciekawsza lektura - mega mnie zauroczyła. Zresztą film z Hanksem to potwierdził :)

Pominięta w szkole, nadrobiona po latach. Czuć ząb czasu, w szczególności jeżeli chodzi o sposób prowadzenia narracji. Bawiłem jednak nieźle i biorąc pod uwagę, że przygody Robinsona to protoplasta powieści przygodowych, tym bardziej jestem w stanie wystawić ocenę dobrą.

Pominięta w szkole, nadrobiona po latach. Czuć ząb czasu, w szczególności jeżeli chodzi o sposób prowadzenia narracji. Bawiłem jednak nieźle i biorąc pod uwagę, że przygody Robinsona to protoplasta powieści przygodowych, tym bardziej jestem w stanie wystawić ocenę dobrą.

Przez chwilę miałem wrażenie, że czytam książkę jakby dla dzieci, ale później doszedłem do wniosku, że to nie ma znaczenia, bo co za różnica czy książka jest dla dzieci czy dla dorosłych skoro jej treść pobudzą wyobraźnię.
Dodatkowo cała książka qmi razu nie znudziła mnie, ciągle towarzyszyła mi ciekawość jak dalej potoczą się jego losy. Przeczytałem z ogromną przyjemnością i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś sobie przypomnę jej treść.

Przez chwilę miałem wrażenie, że czytam książkę jakby dla dzieci, ale później doszedłem do wniosku, że to nie ma znaczenia, bo co za różnica czy książka jest dla dzieci czy dla dorosłych skoro jej treść pobudzą wyobraźnię.
Dodatkowo cała książka qmi razu nie znudziła mnie, ciągle towarzyszyła mi ciekawość jak dalej potoczą się jego losy. Przeczytałem z ogromną przyjemnością...

Uwielbiam tą książkę :) cieszę się, że w końcu ją przeczytałam.

Uwielbiam tą książkę :) cieszę się, że w końcu ją przeczytałam.