Czy znajomość historii filozofii może uratować młodego surfera z Kalifornii przed utonięciem? A może wystarczy przyjaźń z nastoletnią Marysią z Polski? Jak pracował Leonardo da Vinci? Jak zginął Giordano Bruno? Czy Kartezjusz lubił psy? Która królowa zamiast władzy wybrała filozofię? Co Schopenhauer myślał o Heglu?

Wcale mnie nie dziwi fakt, że filozofia jako nauka schodzi na drugi plan. Choć moje licealne świadectwo wskazuje, że byłam w niej celująca, a indeks sprowadza to co najmniej do dobrego stopnia jej znajomości - nie mam o niej właściwie żadnej wiedzy. Kojarzę podstawy, główne myśli jednak o szczegóły nie ma mnie co pytać. Mimo to z zaciekawieniem sięgnęłam po pozycje "Filozofia na wynos".

Musisz przyznać, mój drogi Czytelniku, że opis potrafi zaintrygować. Zarówno opowieść jak i sama materie filozofii przedstawia w sposób zupełnie inny, niespotykany. A w większości przypadków nauka podana w formie zabawy jest tą najlepiej przyswajalną. Dlatego z ciekawością rozpoczęłam lekturę.

Przyznam szczerze, że ciężko mi ocenić jednoznacznie te pozycję. Bez wątpienia nie jest to pozycja dla każdego. Nie tylko ze względu na treść ale i na formę w jakiej jest napisana. Jako, że występują tu podróże w czasie, całość może wydawać się nieco chaotyczna. A do tego momentami niezrozumiała. Jednak taka już chyba jest istota pozycji głoszących o filozofii. One z reguły są odmienne od tradycyjnych lektur. Dlatego nie każdy będzie się lubił z ta pozycja.

Sam język nie jest skomplikowany. Choć główny temat może wydawać się nieco "sztywny", to jezyk tutaj bardzo ratuje sytuacje. Dzięki niemu lektura wręcz płynie, a kolejne kartki znikają bardzo szybko. Jednak stosunek opisów do dialogów trochę mnie rozdrażnił. Może i nie jestem fanka wielkich opisów, ale ich niedobór tez nie jest satysfakcjonujący. Przez to wydaje się jakby brakowało pewnych elementów całej tej układanki.

Ogólna idea bardzo mi się podobała. Autorka wybrała postacie, które bardzo lubię i pokazała ich filozofie w sposób niezwykle ciekawy. Zupełnie tak jakbyśmy sami mieli żyć w tych czasach. Pokazała nie tylko sama filozofie ale i świat w jakich powstawała, a potem funkcjonowała. To zupełnie inny, ciekawszy sposób na przedstawienie nauki, która z reguły uważana jest za nudna.

Ach, no i te ilustracje. Niby najbanalniejsza forma obrazków jakie widzimy w gazetach. Ale ich puenta i treści są cudowne. Prostota jest tutaj wskazana i niezwykle pasująca.

Na pewno nie jest to pozycja dla każdego. Śmiem stwierdzić, ze osoby nie przepadające za filozofia niekoniecznie polubią się z ta pozycja. Jednak jeśli ktoś choć minimalnie sympatyzuje z ta nauka, powinien sięgnąć po te opowieść. To zupełnie inne spojrzenie na filozofie, pokazujące coś poza sucha jej teoria.

Tekst z http://smieszna-nazwa.blogspot.com/

Czy znajomość historii filozofii może uratować młodego surfera z Kalifornii przed utonięciem? A może wystarczy przyjaźń z nastoletnią Marysią z Polski? Jak pracował Leonardo da Vinci? Jak zginął Giordano Bruno? Czy Kartezjusz lubił psy? Która królowa zamiast władzy wybrała filozofię? Co Schopenhauer myślał o Heglu?

Wcale mnie nie dziwi fakt, że filozofia jako nauka schodzi...