Mamy Simona - nastolatka, który odkrywa nie tyle swoją orientacje, co jej wpływ na życie.
Mamy Blue - chłopaka pojawiającego się gdzieś w tle, będącego zdecydowanie mniej ważnym dla fabuły, niż oczekiwałam.
Mamy przyjaciół i rodzinę Simona - grupkę osób, która piszę odrębną historie.
Mamy też masę nierealności, fluffu i nieadekwatnych porównań. A to wszystko zamknięte w ledwie kilku godzinach lektury.

Nie jestem pewna, od czego powinnam zacząć. Ta książka wzbudza we mnie ogrom emocji, które nierzadko przeczą same sobie. Z jednej strony mamy na przykład bardzo dobrze oddany świat współczesnych nastolatków (drarry, mangi, yaoistka), a z drugiej mocno heterowskie podejście do coming outu. Autorka cały czas próbuję wtrącać jakieś porównania, tu nazywa wyjawienie orientacji ścięciem włosów, tam przedstawianiem rodzicom przez hetero swojej nowej dziewczyny. Ale NIE. To tak nie działa, bo coming out to po prostu coming out i każdy, kto się z tym zmagał wie, że emocji mu towarzyszących po prostu nie da się z niczym porównać. Tych emocji brakuje Simonowi.

Postać Blue to kolejny mocny minus. Po pierwsze już od pierwszych stron, wiedziałam, kim się okaże. Wiedziałam też, kim się na pewno nie okaże, więc podejrzenia Simona dość mocno mnie... Bawiły? Irytowały? Ostatecznie zakończenie tego wątku jest strasznie niezręczne. Po za tym dochodzi kolejna rzecz: skoro obydwoje tak bardzo się lubili to dlaczego piszą do siebie tak rzadko? Bo dajcie spokój, jeden e-mail na dzień i para zakochanych nastolatków... Mocno naciągane.

I autorka, cóż... Po przeczytaniu książki mam wrażenie, że znam ją nawet lepiej od Simona. Ewidentnie wszędzie wciskała na siłę historie z własnego życia, co w nadmiarze dało masę niepotrzebnych wątków i uczyniło bohaterów nieco dwuwymiarowymi - w końcu każdy z nich ma w sobie portret autorki.

Ostatnia rzecz, która mocno raziła to masa fluffu. Było aż zbyt uroczo. Chciałabym, by każdy nastolatek, który wychodzi z szafy został przyjęty przez otoczenie tak jak Simon. Wiemy (bo i on się tego domyśla), że przyjaciele i rodzice dalej będą go kochać. Nikt, naprawdę kompletnie nikt, się od niego nie odwraca. Owszem, gdzieś tam kilku osobą ze szkoły się to nie podoba, ale ostatecznie co nas i Simona obchodzą jakieś randomy, skoro otaczają go przyjaciele gotowi interweniować. Tak samo zresztą otoczenie Blue... Chociaż może problem leży we mnie, w końcu Polska to Polska. Pozostaje mi żywić nadzieję, że za oceanem świat jest rzeczywiście tak bezpieczny, tęczowy i tolerancyjny.

Ostatecznie nie wiem jaką powinnam wystawić ocenę. Książka jest krótka, przyjemna i całkiem niezła. Widać jednak, że to debiut. Widać też, że autorka jest hetero i pochodzi z tolerancyjnego środowiska.
Może trochę zawyżam, ale zawszę cieszy mnie, gdy ktoś podejmuje się pisania o nastolatkach lgbt. 4/10

Mamy Simona - nastolatka, który odkrywa nie tyle swoją orientacje, co jej wpływ na życie.
Mamy Blue - chłopaka pojawiającego się gdzieś w tle, będącego zdecydowanie mniej ważnym dla fabuły, niż oczekiwałam.
Mamy przyjaciół i rodzinę Simona - grupkę osób, która piszę odrębną historie.
Mamy też masę nierealności, fluffu i nieadekwatnych porównań. A to wszystko zamknięte w...