Zasadniczo czarne charaktery są czarne tylko jeśli posiadają jakiś charakter, a nie są zlepkiem najgorszych cech i zachowań, które autorowi przyszły do głowy. W zasadzie niemal każda postać przedstawiona w książce to tekturowy karton z napisem "ZŁY". Poza oczywiście tytułową Kostuszką i jej matką, które jawią się jak te białe płatki śniegu ciemiężone przez otoczenie. Stereotyp goni stereotyp i kiedy w tekście pojawia się policjant to jest zarozumiałym bufonem, który wydaje wyroki jeszcze zanim otrzyma podstawowe dane; kiedy spotykamy matkę z blokowiska to klnie, używa przemocy i wyżywa się na córce; Główna Zła to fanatyczna katoliczka o skostniałych poglądach, której jedynym życiowym celem jest znęcanie się nad innymi. W ogóle pojawia się również jakiś motyw konfliktu pomiędzy religią chrześcijańską, a dzikimi pradawnymi wierzeniami, ale w zasadzie poprowadzony jest dość powierzchownie. W zasadzie nie stało by się nic szczególnego, gdyby wyrzucić wątek "prapolskich mitologii" - co jest w sumie dość smutne, bo wyraźnie miał stanowić podstawę całej historii - pomysł mógłby wypaść zdecydowanie lepiej.
Ewidentnie próbowano tu również odżegnać się od czarno - białego świata, choć wydają się to być głównie deklaracje narratora, ponieważ sama fabuła nikczemnie z tym nie współgra.

Trudno powiedzieć czy warto czytać... W zasadzie czytadło do pociągu jak każde inne, nie wywraca mózgu na drugą stronę, a nawet momentami może dostarczyć rozrywki. Z drugiej strony doprowadza do szału plastikową kreacją antagonistów i niezręcznymi dialogami. Chwilami robi się jednak dość śmiesznie, gdy horror w swym przerysowaniu zaczyna przypominać kiepską komedię.

Zasadniczo czarne charaktery są czarne tylko jeśli posiadają jakiś charakter, a nie są zlepkiem najgorszych cech i zachowań, które autorowi przyszły do głowy. W zasadzie niemal każda postać przedstawiona w książce to tekturowy karton z napisem "ZŁY". Poza oczywiście tytułową Kostuszką i jej matką, które jawią się jak te białe płatki śniegu ciemiężone przez otoczenie....