Jeśli nie chcecie, aby ta książka spowodowała u Was niestrawność, koniecznie pomińcie pierwszych 40 stron. I tak nie znajdziecie w nich nic o Dubaju, jakiego nie zna świat - to laurka Autora napisana dla samego siebie, o jego cudownym stylu podróżowania, o wspaniałej żonie i dzieciach bez wad. Jest też tam fragment o tym, że linie lotnicze Emirates były dawniej jednymi z najlepszych na świecie (od kiedy nie są?), ale stewardessy nie są już tak ładne jak kiedyś, więc ucierpiał na tym luksus pasażerów. Takich jak pan Pałkiewicz, który wprawdzie luksusem się brzydzi, ale wybiera się na siedmiogwiazdkowe wakacje do najbardziej ociekającego złotem kraju na świecie i chce nam pokazać, że nie wszystko złoto, co się świeci.

Być może nawet by mu się to udało, bo są fragmenty bardzo interesujące, ale lekturę skutecznie utrudnia ego autora, zdecydowanie większe niż Burdż Chalifa. Relacja z podróży jest gęsto przeplatana historiami o tym, kogóż to pan Jacek nie zna, a przede wszystkim, jak bardzo jest rozpoznawalny. W samolocie, na ulicach i w centrach handlowych zaczepiają go turyści różnych narodowości i pytają o autografy, ba, nawet arabskie kobiety rozpoznają Lindę jako żonę wielkiego podróżnika. A jednak Dubaj walczy z poczuciem samozadowolenia i powoli przebija się przez kolejne strony książki.

Czy dla mnie była ona zaskakująca? Niekoniecznie. Oczywiście, trochę zmieniła mój pogląd na życie w Dubaju, znane dotąd raczej z opowieści stewardess i, ogólnie rzecz biorąc, uprzywilejowanej grupy imigrantów. Nietrudno domyślić się, że wieżowce nie postawiły się same, ale nie sądziłam, że są efektem aż takiego wyzysku robotników. Zaciekawił mnie punkt widzenia rdzennych mieszkańców Dubaju, którzy stanowią żałośnie mały procent populacji i są skrajnie rozpieszczani przez państwo, a przy tym coraz bardziej bezradni. Także kwestia nierównego traktowania ekspatów i problem równouprawnienia kobiet były bardzo interesujące.

Dziwi mnie natomiast, że człowiek, który zwiedził praktycznie cały świat i poznał tak wiele kultur, nie potrafi odciąć się od europejskiego sposobu myślenia, kiedy dochodzi do różnic kulturowych. Być może powód jest taki, że to książka dla polskiego odbiorcy, ale mam wrażenie, że wszystko co dotyczy odmienności postrzegania świata przez muzułmanów z Półwyspu Arabskiego, zostało napisane z lekką przyganą, tak jakby nasz sposób myślenia i nasze standardy były jedynymi słusznymi. Nie wiem, czy poleciłabym tę książkę. Sama raczej już do niej nie wrócę.

Jeśli nie chcecie, aby ta książka spowodowała u Was niestrawność, koniecznie pomińcie pierwszych 40 stron. I tak nie znajdziecie w nich nic o Dubaju, jakiego nie zna świat - to laurka Autora napisana dla samego siebie, o jego cudownym stylu podróżowania, o wspaniałej żonie i dzieciach bez wad. Jest też tam fragment o tym, że linie lotnicze Emirates były dawniej jednymi z...