Z pewną rezerwą i ostrożnością przystępowałem do drugiej części trylogii Larssona. Po rewelacyjnej pierwszej odsłonie, obawiałem się, iż autor po raz drugi nie będzie wstanie wznieść się na tak wysoki poziom, jakiego świadkami byliśmy w "Mężczyznach, którzy nienawidzą kobiet". Jakaż była moja ulga gdy okazało się, że dalsze losy Lisbet i Mikaela w dalszym ciągu wręcz przytwierdzają nas do "Dziewczyny, która igrała z ogniem", mocą niemalże nie pozwalającą się uwolnić.

Tempo rozwija się powoli, czego nie należy mylić z określeniem powolnie. W książkach Larssona wszystko ma swój odpowiedni czas, i miejsce. Na pierwszym planie mamy oczywiście do czynienia z wątkiem kryminalnym, jednakże stwierdzić, iż motyw obyczajowy w tej książce jest tylko tłem byłoby wysoce niestosownie. Autor poruszył w nim trudny temat, handlowania żywym towarem. Piętnując tym samym słabo funkcjonujące w tym wymiarze Państwo szwedzkie, podobna rzecz miała w "Mężyczyznach...", jednakże tam poruszanym problemem było ograniczanie swobód obywatelskich osób, uznane za chore, na tle słabo funkcjonującego aparatu, który weryfikuje stan psychiczny rzeczonych ludzi.

Uważam, że znakomita większość osób mająca styczność z pierwszą częścią trylogii, nie zawiedzie się po ukończeniu powyższej pozycji.

Z pewną rezerwą i ostrożnością przystępowałem do drugiej części trylogii Larssona. Po rewelacyjnej pierwszej odsłonie, obawiałem się, iż autor po raz drugi nie będzie wstanie wznieść się na tak wysoki poziom, jakiego świadkami byliśmy w "Mężczyznach, którzy nienawidzą kobiet". Jakaż była moja ulga gdy okazało się, że dalsze losy Lisbet i Mikaela w dalszym ciągu wręcz...