"Nie ma niewinnych. Chociaż można być w różnym stopniu odpowiedzialnym" (str 449).
Czytanie II części Millennium można porównać do jazdy pociągiem.Wsiadamy do niego, lokujemy się, zagłębiamy w lekturze. Obserwujemy leniwie przesuwający się krajobraz za oknem. Z czasem pociąg przyśpiesza, widoków jest coraz więcej, są coraz ciekawsze,często się zmieniają. Na końcowym odcinku pociąg mknie z niesamowitą szybkością, przypominającą jazdę bez trzymanki, by w końcu się zatrzymać na stacji końcowej......
Ta część powieści jest o wiele ciekawsza od poprzedniej, emocje sięgają zenitu,odnajdujemy mnogość różnorodnych wątków i ciekawych postaci. Poznajemy smutne dzieciństwo Lisbeth z jej koszmarami, pobyt w klinice psychiatrycznej, jako nastolatki. Sadystów pojawiających się na jej drodze. Zaczynamy rozumieć motywy jej późniejszego postępowania i zachowania i podziwiamy ją za to.Zadajemy sobie pytanie dlaczego nikt nie wierzył dziecku, któremu wyrządzono tyle zła i krzywdy?. Mimo to nie poddała się, potrafiła walczyć o swoje i ustawić się dobrze w życiu.Obserwujemy jej przemianę, dojrzewa, zmienia swój wizerunek, zachowanie,nastawienie do przyjaciół, zaczyna otwierać się do znajomych. To powieść o "kobiecie, która nienawidzi mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet" (str 647). Pojawia się też Mikael ze swoim uporem
i obsesją w dochodzeniu do prawdy. Szwecja jawi się jako kraj będący w czołówce, jeśli chodzi o handel prostytutkami, co wydaje się paradoksem, bo w kwestii traffickingu i sekshandlu obowiązuje tu surowe prawodawstwo. Mamy przestępstwa, gdzie płeć wyznacza ich rolę. Dziewczyny to ofiary, mężczyźni to sprawcy. Ponadto handel narkotykami, bronią, seksmafię,zaskakujące morderstwa, brutalnych przestępców, służby specjalne, wyciszanie i utajnianie niewygodnych spraw. Perspektywa ujawnienia poważnej seksafery, w której zamieszane są wpływowe osobistości przynosi nieoczekiwane konsekwencje. Poznajemy do czego zdolni są ludzie w akcie nienawiści i zemsty.A także prawdziwą przyjaźń opartą na całkowitej lojalności.Skrzętne skrywane tajemnice wychodzą na światło dzienne.Całość przypomina rozsypankę puzzli, które z biegiem czasu, kawałek po kawałku wskakują na swoje miejsce i układają się w logiczną całość.

"Nie ma niewinnych. Chociaż można być w różnym stopniu odpowiedzialnym" (str 449).
Czytanie II części Millennium można porównać do jazdy pociągiem.Wsiadamy do niego, lokujemy się, zagłębiamy w lekturze. Obserwujemy leniwie przesuwający się krajobraz za oknem. Z czasem pociąg przyśpiesza, widoków jest coraz więcej, są coraz ciekawsze,często się zmieniają. Na końcowym odcinku...