Naprawdę zaczynam doceniać polskie pisarki. Nie dość że piszą świetne książki, to jeszcze osadzone w polskich realiach wydają się dużo bliższe i łatwiejsze do porównywania się z bohaterami.
Pani Magdalena Witkiewicz do tej pory była zupełnie mi nie znana.
Urzekła mnie ta książka zupełnie. Po przeczytaniu byłam tak wytrącona z równowagi jak rzadko kiedy. To jedna z tych historii, które pozostają w człowieku na długo.
Narratorką i główną bohaterką jest Ewa. Ewa i Maciek są małżeństwem od kilku lat. Ona wyszła za niego bo myślała, że znalazła miłość swojego życia. On wziął z nią ślub, bo tak było praktycznie i korzystnie pod względem organizacyjnym (ciepłe obiadki i czyste koszule) oraz finansowym. Po ślubie Ewa zauważa coraz więcej rzeczy, które dzielą ją z mężem. Dla Maćka najważniejsza jest praca, która jest celem samym w sobie. Po kilku latach wspólnego życia Ewa czuje się rozczarowana, niedoceniana i samotna. Małżeństwo się oddala od siebie i jest coraz gorzej. Ewa próbuje rozmawiać i ratować związek, ale ile można się starać gdy tylko ona próbuje coś naprawić. Ewa chce mieć dzieci, jej mąż nie chce. Gdy Maciek zaczyna budowę domu w Krakowie i wyjeżdża na weekendy, Ewa przekracza cienką granicę i zdradza męża. Dotychczas zdrada była dla niej nie do zaakceptowania, teraz daje namiastkę szczęścia i chwilowej bliskości.
Autorka doskonale przedstawiła w powieści motywy zdrady ze strony kobiety. Prawdą jest, że każda kobieta potrzebuje ciepła, miłości, bliskości i pożądania w oczach mężczyzny.
Nic nie usprawiedliwia zdrady. Jest ona czynem moralnie złym. Ale życie czasem weryfikuje poglądy, bo świat nie jest czarno-biały, ale ma wiele odcieni szarości i czasem ta szarość tak dołuje, że popycha w ramiona innej osoby. Autorka nikogo nie usprawiedliwia, ale też nikogo nie osądza.
Najbardziej bolesna samotność to ta we dwoje, gdy drugi człowiek fizycznie jest obok, ale jego myśli i uczucia są dla Ciebie niedostępne. Codzienność szarzeje wtedy coraz bardziej. Czy znudzenie małżonkiem jest wystarczającym usprawiedliwieniem, by namiętności szukać w ramionach innego?
"Opowieść niewiernej" to książka bardzo życiowa. To studium nieszczęśliwej mężatki, która pragnie bliskości i akceptacji w związku. Nie dostaje tego, więc w końcu zdradza. Maciek nie pił i nie podniósł na nią ręki, ale zniszczył w Ewie jej marzenia.
Przez głowę przelatuje mi wiele myśli, ponieważ ta historia nadal we mnie jest. Ma w sobie tak wiele emocji: smutek, rozczarowanie, żal i wściekłość, momentami nadzieję, wyrzuty sumienia. Magdalena Witkiewicz stworzyła powieść, którą czyta się z niezwykłą łatwością. To niesamowite jak wiele emocji można przekazać przy pomocy tak niepozornej książeczki. To opowieść o kobiecie, która nigdy nie podejrzewałaby siebie o zdradę. Ja też siebie nie podejrzewam.
"Opowieść niewiernej" zmusza do refleksji nad własnym związkiem, w którym nie powinna przeważać nuda i stagnacja, ale codzienne miłe gesty, rozmowy, bliskość, realizacja wspólnych marzeń.
Myślę, że pod historią Ewy mogłoby się podpisać wiele kobiet. I nie chodzi tu nawet o samą zdradę, ale raczej o zawiedzione nadzieje, marzenia i inne oczekiwania co do partnera i samego małżeństwa.
"Opowieść niewiernej" to kawałek bardzo dobrej literatury. Jest to moje pierwsze spotkanie twórczością Magdaleny Witkiewicz i z pewnością nie ostatnie. Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Pozwoliła zrozumieć niektóre kwestie z mojego życia, spojrzeć na nie z większym dystansem. Dzięki tej powieści zyskałam na nowo chęć, aby coś zmienić i poprawić w swoim życiu i wierzyć w to, że marzenia się spełniają.

Naprawdę zaczynam doceniać polskie pisarki. Nie dość że piszą świetne książki, to jeszcze osadzone w polskich realiach wydają się dużo bliższe i łatwiejsze do porównywania się z bohaterami.
Pani Magdalena Witkiewicz do tej pory była zupełnie mi nie znana.
Urzekła mnie ta książka zupełnie. Po przeczytaniu byłam tak wytrącona z równowagi jak rzadko kiedy. To jedna z tych...