Chris Carter to autor kryminałów i thrillerów, najbardziej znany z serii, której sztandarem jest detektyw o jakże wymownym nazwisku – Robert Hunter (z ang.: ‘łowca, myśliwy’). Przy okazji zimowego ochłodzenia świata zewnętrznego (choć w tym roku ów chłód wykazuje swoistą nieśmiałość) zdarzyło mi się sięgnąć po drugą część owej serii, prawdopodobnie mniej lub bardziej świadomie szukając odzwierciedlenia tegoż chłodu w atmosferze czytanej lektury. Cóż może zmrozić krew w żyłach bardziej skutecznie niż podążanie tropem seryjnego mordercy, który sumiennie przygotowuje się do przeprowadzania nieszczęśników na drugą stronę, organizując im jak najdłuższe obcowanie z obiektem ich największych lęków? Tak działa tytułowy zabójca w powieści "Egzekutor".

Lepiej więc, Moi Drodzy, nie rozgłaszać wszem i wobec, że panicznie boicie się ciemności, wody, ognia, strzykawek, krwi, szczurów, węży, pająków, dentysty czy ciasnych pomieszczeń. I choć wymieniłam tu najpowszechniejsze z obiektów ludzkich fobii, czujny obserwator z pewnością wychwyci również te bardziej wyszukane, jeśli bezceremonialnie ogłosimy światu, że nawiedzają nas koszmary, odkąd dziadek opowiedział nam o zrywaniu paznokci podczas wojennych tortur, czy też od wizyty w muzeum średniowiecznych narzędzi tortur, gdzie z nazbyt niewielkiego dystansu ujrzeliśmy maszynę służącą do rozrywania ludzi na pół. Ostrożnie, Moi Drodzy, ostrożnie. Wiele wokół nas bólu, frustracji, poniżania, niespełnionych ambicji i wychowawczych błędów, a to wszystko potrafi stanowić psychopatotwórczą mieszankę. Chris Carter dowodzi, że sami kreujemy swoich egzekutorów.

Bój się, bój, Czytelniku. Może i Ty komuś kiedyś podpadłeś? – to pytanie zdaje się wisieć nad całą opowieścią o psychopacie skonstruowanym przez jego wrogów. Agresja rodząca agresję. I zemsta. Zemsta słodka niczym krew…

"I nagle chciałem czegoś więcej niż tylko ich życia i ich lęku. Same tortury i pozbawianie ich życia nie wystarczały. Musiałem popróbować ich krwi i ciała."

Tak oto samo dręczenie i zabijanie śmiertelnie przerażonych ofiar okazuje się niewystarczająco satysfakcjonujące wobec pokusy ich pochłonięcia…

Zdaje się, że jestem dość wybrednym czytelnikiem kryminałów i thrillerów – nie sięgam po nie zbyt często, a kiedy już mi się to zdarza, nierzadko odczuwam rozczarowanie powszechnie rekomendowanym autorem czy też konkretnym jego dziełem, zwykle zrażona miałkością. Tym razem absolutnie nie miało to miejsca – Carter zapewnia nam głębokie studium psychologiczne kata i ofiary, z uwzględnieniem społecznych uwarunkowań kształtowania tego pierwszego. Kompozycja bez zarzutu, sprawnie trzyma w napięciu. Poszukiwaczom mocnych wrażeń mogę z czystym sumieniem polecić tę pozycję.

***

Zapraszam na Statek Głupców:
https://www.facebook.com/statekglupcow/posts/388576508267241

Chris Carter to autor kryminałów i thrillerów, najbardziej znany z serii, której sztandarem jest detektyw o jakże wymownym nazwisku – Robert Hunter (z ang.: ‘łowca, myśliwy’). Przy okazji zimowego ochłodzenia świata zewnętrznego (choć w tym roku ów chłód wykazuje swoistą nieśmiałość) zdarzyło mi się sięgnąć po drugą część owej serii, prawdopodobnie mniej lub bardziej...