Brie jest gimnastyczką i już niedługo weźmie udział w swoich pierwszych Igrzyskach Olimpijskich. Ale wcześniej, razem z grupą dziewczyn, ma trenować przez miesiąc pod okiem szanowanego trenera Wintera. Jednak w ostatniej chwili okazuje się, że ten, z powodów zdrowotnych, nie będzie mógł się nimi zająć, a jego miejsce zajmie jego syn, Eric.
Brie go nie zna, ale wystarczy wpisanie jego nazwiska w internecie i od razu można zobaczyć jego młodą, przystojną twarz. Tylko czy powinno się liczyć to, jak wygląda jej nowy trener…?
I kiedy już pierwsze spotkanie między nimi przebiega nie najlepiej, staje się jasne, że najbliższe tygodnie nie będą łatwe i beztroskie, ani pod względem ich relacji, ani pod względem treningów.



Przede wszystkim, cieszę się, że autorka zaczęła pisać coraz dłuższe książki – nie mam nic przeciwko długim historiom, jeśli umie się nie zanudzić czytelnika i sprawić, by się nie dłużyło. Poza tym książka wydana w idealnym momencie, co było zamierzone, teraz, gdy zaczęły się Igrzyska. I ponownie jak przy poprzedniej części, tak i tutaj da się wciągnąć w sportowy klimat, choć tu większość akcji kręciła się wokół ich pobytu u Erica, a nie na samych Igrzyskach.
Mimo że jest to część serii, to nie spotykamy tutaj żadnych postaci, które można było poznać we wcześniejszych książkach autorki – to może być zarówno na plus, jak i minus. Minus, bo ciekawie byłoby czytać o poznanych już postaciach, ale plus, bo ta część może być czytana jako całkowicie osobna historia i nie trzeba wcześniej czytać pierwszej.
Co od razu rzuciło mi się w oczy, to podobieństwo do „The Allure of Dean Harper” pod względem relacji między Brie i Erikiem – motyw „wrogowie-kochankowie”. Ale gdy przy tamtej książce autorki to było nawet zabawne, to w tej części… nie. I muszę przyznać, że po raz pierwszy Rachel nie zachwyciła mnie męską postacią. Jasne, Dean też był dupkiem, ale w porównaniu do Erica to jest aniołem. Bywały chwile, kiedy nie wszystko, co Eric robił, było takie złe, albo nawet momenty, kiedy można było mu współczuć przeszłości z ojcem. Ale w międzyczasie był dupkiem i nie raz zachowywał się po prostu okrutnie. Nic, co później zrobił, nie zrehabilitowało w moich oczach jego wcześniejszego zachowania i dziwiłam się Brie. Powinna go posłać do diabła.
Muszę jeszcze wspomnieć o jednej scenie – scena na zajęciach yogi. No WOW. To chyba najintensywniejsza scena, jaką kiedykolwiek napisała Rachel. (Choć pomijam to, że Eric zniszczył moment dosłownie pięć minut później.) Musiałam się upewnić, czy naprawdę czytam jej książkę, bo to nie w jej stylu. Ale nie mówię, że to źle, że poszła w tym kierunku. Absolutnie. Widać, że z tą serią próbuje czegoś nowego.

Podsumowując to była dobra historia, nawet mimo mojej niechęci do Erica i szybko się ją czytało, więc polecam. Ale i tak wolę poprzednią część w tej serii. ;)


„Igrałam z ogniem – nie, to nie było tylko to; ja się w nim tarzałam. Byłam tak przekonana, że się nie sparzę, że nie zdawałam sobie sprawy, jak głęboko wpadłam w płomienie.”


„Był słodką trucizną, a ja byłam tak uzależniona, że nie dbałam o to, że nasze spotkania sprawiały, że z trudem chwytałam oddech.”

Brie jest gimnastyczką i już niedługo weźmie udział w swoich pierwszych Igrzyskach Olimpijskich. Ale wcześniej, razem z grupą dziewczyn, ma trenować przez miesiąc pod okiem szanowanego trenera Wintera. Jednak w ostatniej chwili okazuje się, że ten, z powodów zdrowotnych, nie będzie mógł się nimi zająć, a jego miejsce zajmie jego syn, Eric.
Brie go nie zna, ale wystarczy...