Lars Kepler – a właściwie Alexander Ahndoril i Alexandra Coelho Ahndoril, szwedzkie małżeństwo, piszące pod tym pseudonimem – powraca z piątą odsłoną przygód komisarza Joony Linny. Mogę jednak uspokoić wszystkich, którzy chcą zacząć swoją znajomość z tą parą pisarzy od „Stalkera” – książkę można czytać nie znając poprzednich części, jako osobną, w pełni zrozumiałą, całość.

Akcja tego thrillera kryminalnego krąży wokół problemu stalkingu: ktoś umieszcza w sieci kilkuminutowe filmiki z podglądanymi przez okno kobietami. Już to jest niepokojące, jednak szybko okazuje się, że autor filmów na tym nie poprzestaje, a policja ściga się z czasem, bo po każdym nagraniu znajduje okaleczone zwłoki kolejnej kobiety…

Trudno wskazać głównego bohatera powieści, ponieważ śledzimy akcję oczami ciężarnej komisarz Margot Silverman, psychiatry i hipnotyzera Erika Marii Barka, zaginionego kilka lat wcześniej komisarza Joony Linny, pobocznych bohaterów i – co najbardziej podnosi napięcie – samych ofiar. Szczegóły z osobistego życia pozwalają poczuć więź z bohaterami, wczuć się w akcję, a częste zmiany punktu widzenia dają pełniejszy ogląd wydarzeń i dodają im dynamiki. Do tego szczegółowe opisy miejsc i pewnych detali pozwalają wyobrazić je sobie jak kadry z filmu i podnoszą wrażenie autentyczności.

Wadą niektórych kryminałów jest to, że zaczynają się mocną sceną zbrodni, a potem następuje żmudne i momentami nużące dochodzenie, aż do spektakularnego rozwiązania. W przypadku „Stalkera” tempo akcji nie zwalnia, co kilka rozdziałów elementy thrillera przeplatają się z dochodzeniem.

Można byłoby ocenić książkę w samych superlatywach gdyby nie lekko przerysowana postać legendarnego Joony Linny, łączącego nieomylność serialowego dra House’a ze sprawnością komandosa. Komisarz nie jest co prawda w najlepszym stanie fizycznym, ale cóż z tego, skoro nawet kulejąc, mdlejąc i z sepsą może stawić czoła przeważającym liczebnie przeciwnikom. Na szczęście jest tylko jednym z bohaterów i nie dominuje całej powieści.

„Stalker” to świetny thriller z wartką akcją, licznymi zwrotami i zaskakującym, a jednak logicznym rozwiązaniem. Trzeba tylko pamiętać, żeby zaciągnąć zasłony przed wieczorną lekturą, bo nie wiadomo, kto czai się za oknem.

Agnieszka Kruk