„Pech” to drobiazgowy opis perypetii kobiety inteligentnej, samodzielnej i w miarę zaradnej, która uparcie i wytrwale walczy z licznymi przeciwnościami losu, takimi jak najazd rodziny z Australii, złośliwość rzeczy martwych, niekorzystne zbiegi okoliczności, czy nieoczekiwane wybryki pogody. W miejscach zaś, w których siła wyższa nie obfituje w wystarczającą ilość komplikacji, ona sama robi, co może, żeby sobie żywot urozmaicić.

Niestety dla naszej bohaterki, przybyli członkowie rodziny w ilości sztuk 5 są personami osobliwymi i na każdym kroku wymagają nie tylko asysty, ale też pełnej obsługi. Dosłownie niczym krewniacy królowej angielskiej, a nie drugie pokolenie polskich emigrantów. Z przyczyn mi bliżej nieznanych żądają ciągłego zapewniania im rozrywek i nie dostrzegają konieczności poświęcania czasu takim czynnościom jak pranie, zakupy, czy gotowanie, aczkolwiek w miarę zgodnie domagają się spożywania mniej lub bardziej wyszukanych, za to bez wyjątku czasochłonnych potraw. Zapewne z tych samych tajemniczych przyczyn nasza główna bohaterka nie ma odwagi napomknąć żadnemu z krewniaków, że ktoś musi ogarniać sprawy gospodarcze i wspinając się na szczyty pomysłowości problemy aprowizacyjno- logistyczno- komunikacyjne rozwiązuje przy udziale sąsiadów, tudzież ich znajomych, czym wzmaga i tak niemały chaos. Bo istny koncert życzeń mocno roszczeniowej rodzinki to nie jedyny kłopot naszej bohaterki. Szybko dowiadujemy się, że dochodzi do morderstwa jej dawnego partnera, a ona sama awansuje do mało zaszczytnego grona podejrzanych o popełnienie owej zbrodni. Na skutek pechowego splotu wydarzeń, miała nie tylko możliwość, ale też i motyw… Słowem, jak pech to pech… Jedyny jej fart polega na tym, że śledztwo prowadzone jest przez policjantów krystalicznie uczciwych i niezmordowanie dążących do złapania prawdziwego sprawcy.

Jako wytrwała fanka twórczości pisarki uczciwie przyznaję, że nie jest to jej najlepsza powieść. Stworzone postacie choć wyraziste, to przecież jednak są jakby żywcem skopiowane z wcześniejszych historii (bądź stanowiły kanwę do kolejnych), a pewne szczegóły fabuły (jak choćby czasowe zidiocenie głównej bohaterki, która bezkrytycznie wielbiła osobnika niezasługującego nawet na pogardę, a co tu dopiero o uwielbianiu mówić, na szczęście w samą porę bielmo z oczu jej spadło i wróciła jej dolność logicznego myślenia, dzięki czemu uwolniła się od patafiana), to schematy wielokrotnie już wałkowane przez panią Chmielewską.

Muszę też dodać, że niektóre fragmenty książki sprawiły na mnie wrażenie wyjątkowo mało wiarygodnych. Żeby 37- letnia kobieta (sprawna zarówno na ciele, jak i na umyśle) miała problemy z obsługą piekarnika używanego przynajmniej od dwóch lat, czy z zakupem komórki i wbiciem do jej pamięci kilku numerów telefonów, albo z prozaicznym zamówieniem taksówki pod terminal lotniczy, to naprawdę trudno w to uwierzyć.

Jednakże pomimo tych niedociągnięć, do najgorszej twórczości w dorobku pisarki ta konkretna pozycja nie dobija (wedle mojej opinii książka plasuje się gdzieś tak pośrodku ewentualnego rankingu) i choć miejscami coś w oczy kłuje, to w gruncie rzeczy jest to całkiem przyjemna lektura. Wydarzenia toczą się lotem błyskawicy, dialogi są lekkie, intryga niezbyt wyszukana i miejscami przebłyskująca „dawną Chmielewską”, a zakończenie najlepsze z możliwych.

„Pech” to drobiazgowy opis perypetii kobiety inteligentnej, samodzielnej i w miarę zaradnej, która uparcie i wytrwale walczy z licznymi przeciwnościami losu, takimi jak najazd rodziny z Australii, złośliwość rzeczy martwych, niekorzystne zbiegi okoliczności, czy nieoczekiwane wybryki pogody. W miejscach zaś, w których siła wyższa nie obfituje w wystarczającą ilość...